Schaduwweduwe | Vraag 3: Waarom dit boek, waarom die emotie?

Gigi Leestgraag

Vandaag gaan we naar het echte werk, naar de discussie over de inhoud van het boek. Bijzonder genoeg kwamen er al veel reacties naar voren over de inhoud, het thema, in het leescafé. We moesten nog beginnen met lezen, toch kwamen er al veel emoties naar voren. “Ik vind er wel wat van” was een kreet die geregeld naar voren kwam. Bij de volgende vragen kwamen ook geregeld opmerkingen binnen die soms wel venijnig klonken. Ik ben benieuwd of we het met elkaar eens zijn. Ik ben benieuwd welke eigen ervaringen meespelen. (Niet verplicht om te delen hoor!). Ik ben benieuwd naar de emoties die het boek, het onderwerp oproept. Nu is het moment gekomen om daarover te spuien.

Vraag 3 | Waarom dit boek, waarom die emotie?

Wat was voor jou de onderliggende reden om dit boek te gaan lezen? Welk aspect van het onderwerp raakte bij jou de (gevoelige) snaar waardoor je besloot dat je het wilde lezen?
Welke emotie riep het verhaal bij je op? Waarom maakte dit boek jou…?

Michelle

Gigi Leestgraag Welke emotie riep het verhaal bij je op? Waarom maakte dit boek jou…?

Waarom maakte dit boek jou…?

Of raakte dit boek jou…?

Katrin

Gigi Leestgraag

Op een van de manier zie ik die vraag nu pas en zag ik die gisteravond niet. Heel raar.

Op de achterflap begreep ik dus dat Christine een relatie heeft met een getrouwde vrouw die jarenlang duurt en waaruit een zoon ontstaat. Hierbij heb ik de aanname gehad dat alles in het geheim verliep dus ook dat de zoon niet wist wie zijn vader was c.q. de omgeving dit ook niet wist.

Toen ik 18 was heb ik een keer een one night stand gehad met iemand die een relatie had. Ik voelde mij daarna echt wel schuldig. Het was dus de eerste en laatste keer dat ik dit deed. Ik kan mij dan ook moeilijk voorstellen hoe iemand dit dan jarenlang volhoudt. Daarnaast vraag ik mij dan ook af wat haar partner dan ervan denkt. Ik zou willen dat iemand open aan mijn zij staat. Er zijn steeds meer open relaties, dat is niet erg mits iedereen van elkaar op de hoogte is en hiermee akkoord gaat. Dus ik was benieuwd hoe dit weer in elkaar zit en aangezien het het Hebban boek van de maand is verwachte ik er ook wat diepgang in.

Ik vindt er dan wel wat van, maar mijn waarheid hoeft niet dé waarheid te zijn. En het feit dat wij hierover kunnen discussiëren geeft mij weer reden om mij aan te melden voor de leesclub.

Swen Zuiderwijk

Gigi Leestgraag

Wat was voor jou de onderliggende reden om dit boek te gaan lezen? Welk aspect van het onderwerp raakte bij jou de (gevoelige) snaar waardoor je besloot dat je het wilde lezen?

Vanaf het begin intrigeerde het verhaal me, zonder dat ik op dat moment nog wist welke kant het in de liefde heen zou gaan. Mijn verwachting was dat ik een verhaal zou gaan lezen waarin twee mensen elkaar tegenkwamen en zo onvermijdelijk met elkaar verstrengeld raakten dat de eerdere liefde van de een voor zijn vrouw daar onvermijdelijk onder zou wijken. Ik had in het interview al begrepen dat Wiegers vrouw haar huis open had gesteld voor Wiegers zoon, waardoor ik begreep dat het niet zomaar een boy meets girl - and then another girl zou worden. Dát, en het feit dat ik begreep dat de twee vrouwen deels naast elkaar leefden, maakten mijn interesse groter.

Welke emotie riep het verhaal bij je op? Waarom maakte dit boek jou…?

Tijdens het lezen werd het heftiger dan verwacht: het feit dat Christine al meer dan gecharmeerd was van Wieger, was voor mij verrassend. Je duikt niet zomaar op een man die al een relatie heeft. Dat Wieger het al eerder niet zo nauw nam in zijn relatie (volgens Christine) is wat mij betreft ook niet echt een overtuigend argument om een relatie met een getrouwde man voort te zetten. Toch riep het boek, en eigenlijk dus de relatie, geen negatieve gevoelens bij me op, ook al is het in principe wat bijzonder dat je bewust het leven van een getrouwde man in stapt omdat je hem aantrekkelijk vindt. De persoon Wieger komt er minder goed vanaf, in mijn ogen. Er ligt een zweem van opportunisme over zijn daden. Pas later lijkt ij te beseffen dat hij niet meer terugkan, maar breekt dan toch behoorlijk hard als ie zijn eigen daden niet meer onder ogen lijkt te kunnen komen. Dat maakt aan de ene kant dat mijn sympathie voor Christine groeide, ook al is het in eerste instantie wat mij betreft door haar toedoen dat de relatie bestaat. Het voelde dan wel weer goed dat alle betrokken volwassenen mild waren tegen de zoon.
Dus het boek maakte mij onverschillig in het oordeel over de relatie. Ik bleef een relatieve buitenstaander die er het mijne van dacht, maar dacht naar het spel van volwassenen te kijken, die voor zichzelf moeten kunnen oordelen.

Saskia Jacobs Labree

Gigi Leestgraag laurasboeken ik herken in jouw reactie ook het gebrek aan schaamte. In het begin heeft ze nog wel schuldgevoelens. Maar haar obsessie met Wieger en de specifieke babywens voert de boventoon. Ik geloof het ook niet als ze schrijft dat ze niet moedwillig Roos wil kwetsen als ze die brief in de bus gooit. Want, zoals ze het beschrijft, staat ze er wel degelijk bij stil en twijfelt ze een moment. Haar eigen woede vindt ze echter belangrijker. Ook het terugwinnen van hem doet ze strategisch en welbewust.

Blijkbaar vindt ze haar eigen keuzes helemaal oke, ongeacht de gevolgen voor anderen in dit drama. Persoonlijk zou ik dit niet kunnen. Ik zou mezelf niet in de spiegel kunnen aankijken.

Maar ik zou mezelf ook niet inlaten met zo'n man. Hoewel zo iemand voor haar heel veilig is, want op afstand. Wel de lusten, niet of veel minder de lasten. In de schaduw blijven is precies wat ze het liefst wil, haar hele leven al. Totdat de jaloezie om de hoek komt kijken.

Verder zie ik ook dat ze met hem iemand anders is. Dat ze is wie hij denkt dat ze is. En dat ze zich daarvan bewust is. Dat vind ik best erg omdat ze blijkbaar zichzelf niet echt kan zijn, en dat ze liever wil zijn zoals Wieger haar ziet. Maar blijkbaar kan ze dat niet zonder hem. Ik zie ook niet dat ze daar hulp bij heeft gezocht en dat is jammer want het roept bij mij -maar ook bij haar - de vraag op op wie ze nu eigenlijk verliefd is. Ik denk dan op het beeld zoals ze is volgens hem, op de vrouw die ze zou kunnen zijn.

laurasboeken

Wat was voor jou de onderliggende reden om dit boek te gaan lezen? Welk aspect van het onderwerp raakte bij jou de (gevoelige) snaar waardoor je besloot dat je het wilde lezen?

De eerste eerlijke reden dat ik dit boek in de basis wilde lezen, is omdat een Hebban boek van de maand is, en ik al deze boeken wil lezen.

Vervolgens kwam ik achter de daadwerkelijke inhoud van dit boek en die shockeerde mij eigenlijk. Met de term Schaduwweduwe vind ik dat je jezelf in een soort slachtofferrol plaatst, waar je zelf (in mijn ogen) een boosdoener bent omdat je een ander (gezin) kwaad doet. Ik was dus heel erg benieuwd hoe dit boek zou lezen. Een verhaal; een pleidooi? Juist door die frictie raakte ik geïntrigeerd.
Welke emotie riep het verhaal bij je op? Waarom maakte dit boek jou…?

Er zijn best veel verschillende gevoelens en meningen door mijn hoofd gegaan tijdens het lezen van dit boek. Zo heb ik een hele tijd Wieger ook wel als een slechterik gezien. Zo’n groot leeftijdsverschil en toch een bepaalde machtspositie. In mijn ogen zijn die verhoudingen die zij onderling hebben gewoon onveilig. Ook blijkt Christine te kampen met angststoornis; in mijn hoofd verklaart dit ergens ook een ander, kan ik het zielig voor haar vinden dat zij in deze situatie is terechtgekomen. Aan de andere kant blijf je toch ook regisseur van je eigen leven en herkende ik in haar verhaal eigenlijk geen schaamte over haar eigen handelen.

Concluderend heel heel heel veel gemengde gevoelens die als een pinball in een flipperkast alle kanten op blijft gaan.

Merel

laurasboeken Dat van die gemengde gevoelens herken ik wel. Mooi gezegd, ze blijft inderdaad wel regisseur van haar eigen leven en heeft hier ook zelf voor gekozen. Al snap ik, zeker als er angst en mogelijk hechtingsproblematiek speelt, dat wellicht niet zo vanzelfsprekend is, dan kan het heel moeilijk zijn je los te maken.

Je zegt dat met de term schaduwweduwe iemand zich in de slachtofferrol plaatst. Had je dat idee na het lezen van het boek nog steeds? Dat ze zichzelf in een slachtofferrol plaatst?

Susanna

laurasboeken omdat

laurasboeken eerste eerlijke reden dat ik dit boek in de basis wilde lezen, is omdat een Hebban boek van de maand is, en ik al deze boeken wil lezen.

Jaaaa Laura! Herkenbaar!

Saskia Jacobs Labree

laurasboeken ik herken in jouw reactie ook het gebrek aan schaamte. In het begin heeft ze nog wel schuldgevoelens. Maar haar obsessie met Wieger en de specifieke babywens voert de boventoon. Ik geloof het ook niet als ze schrijft dat ze niet moedwillig Roos wil kwetsen als ze die brief in de buis gooit

Susanna

Merel oh ja slachtofferrol …./ dat vind ik ook wel. Het ligt er niet heel dik bovenop hoor, maar zo tussen de regels door geeft het toch ook beeld van slachtoffer…. En voor mij komt dat ook doordat het een beetje wordt beschreven alsof ze er echt niets aan / tegen kon doen. Deze man, deze liefde was zo groots het kon niet anders. En daar ben ik het dus niet mee eens. Er is altijd een keuze!

Maddy23

De onderliggende reden om dit boek te lezen is er eigenlijk niet echt. Ik lees zo'n beetje alles wat los en vast zit. Om mee te willen doen met de leesclub is omdat het mij wel een aparte ervaring lijkt om het te hebben over echte mensen en echte gebeurtenissen.

Ik heb aardig wat emoties gehad bij dit boek. En eigenlijk vind ik dat ook wel weer knap als de auteur die emoties bij je kan opwekken.
Eigenlijk ben ik het hele verhaal vooral boos geweest op Wieger. Voor mijn gevoel maakte hij echt misbruik van Christine en bedroog hij zijn vrouw. Christine had een angststoornis en zag in hem de grote liefde waar ze lang op had gewacht. Ze staat gelijk klaar als hij het wil, bij haar draait alles om hem. Zij laat toe hoe hij haar behandeld, omdat ze bang is om hem te verliezen. Hoe moet het voor haar voelen dat Wieger liever zonder haar is dan hij Roos verlaat. Ze schrijft 'soms valt het mij op dat ik veel aan het wachten ben, op hem.' Ondanks dat ze ook schrijft dat ze het fijn vindt om alleen te zijn is toch alles in haar leven ingesteld als hij maar even tijd heeft voor haar. Hij wil niet eens wat weten over haar werk, of er voor haar zijn tijdens haar miskraam. Hij heeft totaal geen oog voor haar. En natuurlijk Christine doet ook mee aan deze walgelijke leugen en ik heb mij elke keer weer afgevraagd waarom laat je je zo behandelen en waarom behandel jij Roos op deze manier? Elke keer kwam ik weer terug bij omdat ze bang is om hem te verliezen. Ik heb het idee dat het voor haar echte liefde was, liefde waar ze echt naar snakte. Dat het voor hem niet hetzelfde was wilde ze niet zien en ze verzon allerlei dingen die het voor haar aanvaardbaar maakte. Ik maakte in mijn hoofd op een gegeven moment een vergelijking met liefde bijvoorbeeld tussen twee mannen. Stel je voor dat je omgeving het hier niet mee eens is, kunnen zij hun gevoel dan uitzetten en doen alsof ze hetero zijn? Begrijp mij niet verkeerd ook ik vind dat ze dit niet kan maken tegenover het gezin van Wieger, maar ik vraag mij af waarom ze dit dan wel doet?
Op een gegeven moment in het boek stopt ze een briefje in de brievenbus bij Wieger, als hij schrijft dat het een 'leuke tijd' was. Toen dacht ik: zie je nu wel, je denkt dat je hem kwijt bent en nu kies je er wel voor om open kaart te spelen.
En dan is het boek uit en dan voel ik vooral boosheid naar Christine. Ze schrijft op de laatste bladzijde 'Mag een minnares alsnog haar mond open doen? ' En eigenlijk vind ik dat ze dat niet mag. Ze heeft al die tijd haar mond gehouden, ze heeft het al die tijd niet willen zeggen, omdat ze bang was om hem dan kwijt te raken. En nu kan het, omdat ze hem kwijt is, maar is dat dan eerlijk? Is het eerlijk tegenover Roos, die nu te weten komt hoe het zit en niet meer Wiegers verhaal kan horen. Is het eerlijk tegen Jonas, die dit leest over zijn vader. Misschien wil ik nog wel snappen, hoewel ik het lastig vind, dat zij haar verhaal kwijt wil, maar moet dat op deze manier? Had ze het niet klein kunnen houden, delen met de mensen om haar heen, zonder dat het hele publiek weet om wie het gaat. Want al zijn de namen veranderd, Roos, Jonas en meerdere betrokken hebben hier niet voor gekozen. Weer kiest ze alleen voor zichzelf.

Merel

Maddy23 Dat het voor hem niet hetzelfde was wilde ze niet zien en ze verzon allerlei dingen die het voor haar aanvaardbaar maakte

Ja, dat idee had ik ook. Op de achterflap wordt het ook nog eens een grootse en onoverkomelijke liefde genoemd, maar na het lezen kreeg ik het idee dat dat vooral vanuit haar kant gold.

laurasboeken

Merel Je zegt dat met de term schaduwweduwe iemand zich in de slachtofferrol plaatst. Had je dat idee na het lezen van het boek nog steeds? Dat ze zichzelf in een slachtofferrol plaatst?

Ik zou dat wel zeggen, denk ik. Ook mede door wat Maddy hieronder ook zegt:

Maddy23 Ze schrijft op de laatste bladzijde 'Mag een minnares alsnog haar mond open doen? ' En eigenlijk vind ik dat ze dat niet mag. Ze heeft al die tijd haar mond gehouden, ze heeft het al die tijd niet willen zeggen, omdat ze bang was om hem dan kwijt te raken. En nu kan het, omdat ze hem kwijt is, maar is dat dan eerlijk? Is het eerlijk tegenover Roos, die nu te weten komt hoe het zit en niet meer Wiegers verhaal kan horen. Is het eerlijk tegen Jonas, die dit leest over zijn vader. Misschien wil ik nog wel snappen, hoewel ik het lastig vind, dat zij haar verhaal kwijt wil, maar moet dat op deze manier? Had ze het niet klein kunnen houden, delen met de mensen om haar heen, zonder dat het hele publiek weet om wie het gaat. Want al zijn de namen veranderd, Roos, Jonas en meerdere betrokken hebben hier niet voor gekozen. Weer kiest ze alleen voor zichzelf.

Ik kan mij hier volledig in vinden!

Michelle

Maddy23 En eigenlijk vind ik dat ook wel weer knap als de auteur die emoties bij je kan opwekken.

Ja dat is zeker knap

Susanna

Maddy23 heb mij elke keer weer afgevraagd waarom laat je je zo behandelen en waarom behandel jij Roos op deze manier? Elke keer kwam ik weer terug bij omdat ze bang is om hem te verliezen. Ik heb het idee dat het voor haar echte liefde was, liefde waar ze echt naar snakte. Dat

Dat vond ik dus een beetje lastig…. Bij de eerste keer beslist ze al dat dit de man voor haar is. Ze doet er alles aan om in zijn buurt te komen bv. Dus ze gaat er willens en wetens in. Ze is niet echt zielig vond ik, ze heeft het zelf opgezocht. En ja ze snakt naar liefde dat lees ik er ook in, had het dan ook een ander kunnen zijn denk je?

Katrin

laurasboeken

Ik ben het hier helemaal mee eens. Ik begrijp nog wel waarom zij het verhaal wil vertellen maar het is wel een erg egoïstische gedachte dat de anderen erop staan te springen dat zij alles in een boek schrijft waar heel Nederland mee kan lezen en een mening kan vormen.

Susanna

Maddy23 Ze schrijft op de laatste bladzijde 'Mag een minnares alsnog haar mond open doen? ' En eigenlijk vind ik dat ze dat niet mag. Ze heeft al die tijd haar mond gehouden, ze heeft het al die tijd niet willen zeggen, omdat ze bang was om hem dan kwijt te raken. En nu kan het, omdat ze hem kwijt is,

Dit vond ik een hele mooie constatering van jou! Zo had ik het nog niet gezien.

En van mij mag een minnares wel haar mond open doen, maar dan vanaf het begin, open en eerlijk met alle consequenties van doen (dat ze hem verliest bv).want met mond dicht hou je een geheim in stand en wie bescherm je daarmee? Vooral de minnaar, degene die vreemd gaat…. Ook tegenover er de bedrogene is het volgens mij veel beter om open kaart te spelen. Hoe pijnlijk allemaal ook…..

Susanna

Merel ja precies dat! En door het groots en onoverkomelijk te noemen is het net alsof je er echt niks aan kon doen zeg maar…. Datcje ook als herbestemming slachtoffer bent van deze grootse liefde….

Saskia Jacobs Labree

Maddy23 eens met 'wederom kiest ze voor zichzelf'

Saskia Jacobs Labree

Susanna ja het sprookje van de grootste liefde. Het komt mij over als een excuus dat ze voor zichzelf of misschien ook voor de buitenwacht heeft verzonnen

Merel

Ik riep inderdaad al meteen dat ik er wel wat van vond en juist dat was de reden voor mij om dit boek te gaan lezen, ik was heel benieuwd of ik dit boek met een open blik kon lezen en of het me zou lukte het ook van de andere kant te begrijpen. Voor Christine is het pijnlijk dat er na de dood van de man waar ze van hield geen plek voor haar is, maar Wieger kiest nooit echt voor haar, dus die plek is er nooit echt geweest. Ik vind het ook heel erg voor de vrouw van Wieger, die in eerste instantie niet van de affaire afweet en er, gezien de reactie als een kind op komst is, er ook niet akkoord mee gaat. Ik ben zelf gescheiden van mijn (inmiddels dus ex-)man omdat die in alle openheid een tweede vriendin wilde, dat was al bijzonder pijnlijk, maar ik had tenminste nog een keuze, die is Roos ontnomen omdat alles in het geheim ging. Daar kan ik dus echt heel kwaad over worden. Christine weet dat hij getrouwd is, kent zijn vrouw zelfs, dat zij er dan jarenlang voor kiest om toch Roos dit aan te doen, dat neem ik haar dan even kwalijk als dat ik dat Wieger kwalijk neem. Dat Roos er na de komst van het kind dan toch voor kiest om bij hem te blijven, begrijp ik niet zo goed, al lijkt het er op dat de affaire ook daarna weer geheim gehouden wordt en blijft het in het midden of Roos daar wel of niet van op de hoogte is. Dat Roos het kind altijd bij hun thuis toelaat, dat vind ik heel ruimhartig en knap. Het kind kan er weliswaar niets aan doen, maar is voor Roos een terugkerende herinnering aan de ontrouw van haar man.
Verrassend genoeg leefde ik toch ook regelmatig met Christine mee en had ik met haar te doen. Zij houdt van Wieger, maar ik vind hun relatie niet gelijkwaardig tonen. Ook nadat Roos hoort over het kind, doet hij eigenlijk regelrecht gemeen tegen Christine, hij laat haar als een baksteen vallen. Op dat moment had ik toch wel met haar te doen.

Susanna

Merel Voor Christine is het pijnlijk dat er na de dood van de man waar ze van hield geen plek voor haar is, maar Wieger kiest nooit echt voor haar, dus die plek is er nooit echt geweest

Dit is mooi gezegd vind ik. Maar ik vraag me af of Christine het hier mee eens is. Zij zal vast vinden dat ze wel een plek had / heeft

Susanna

Merel Christine weet dat hij getrouwd is, kent zijn vrouw zelfs, dat zij er dan jarenlang voor kiest om toch Roos dit aan te doen, dat neem ik haar dan even kwalijk als dat ik dat Wieger kwalijk neem

Hmmm ik vind wel dat vaak de minnares vooral de zwarte piet krijgt toegespeeld terwijl ik toch vooral Wieger de boosdoener vind, een loser, een eikel en noem maar op!

Saskia Jacobs Labree

Merel ja dat vind ik ook. Dat geheime laat de ander geen keuze. En dan naderhand rechten op willen eisen als weduwe schiet me verkeerd in het keelgat. Vooral omdat het in mijn ogen ook het liefst in het geheim doet. En ook dat ze Roos kent en ze bij hun thuis logeerde. Zo pijnlijk dit verraas

Merel

Susanna Ik denk dat de minnares vaak de schuld krijgt inderdaad, want dat is toch makkelijker dan bijvoorbeeld de eigen partner dit aanrekenen. Maar Wieger heeft zeker ook verantwoordelijkheid hierin, meer dan Christine, want het gaat om zijn vrouw.

Susanna

Merel dat ben ik met je eens, Merel. Die Wieger is gewoon een flapdrol vind ik en het stereotype vreemdganger. Hmmm, je kunt je afvragen of Christine hier ook iets van had mogen vinden. Ze kan dan wel verliefd zijn maar dat laat onverlet dat ze met open ogen in een geheime relatie stapt met een notoire vreemdgaander (en dat weet ze vanaf het begin). Daar gaat ze in het boek eigenlijk nauwelijks op in.

En nee ik vond niet dat de minnares een andere rol heeft dan bv de echtgenote of echtgenoot. Ze spelen alle drie een rol en houden alle drie een geheim in stand. Ieder kan dat doorbreken maar allemaal hebben ze er belang bij om dat niet te doen.

EvelineJ

Wat was voor jou de onderliggende reden om dit boek te gaan lezen? Welk aspect van het onderwerp raakte bij jou de (gevoelige) snaar waardoor je besloot dat je het wilde lezen?
Welke emotie riep het verhaal bij je op? Waarom maakte dit boek jou…?

Dit boek wilde ik heel graag lezen omdat ik benieuwd was naar de emotie die het bij me zou oproepen en of ik me er in zou herkennen. Ik heb in het verleden een soortgelijke situatie meegemaakt en daarom intrigeerde het verhaal me. Iedereen vindt hier uiteraard iets van; ik zelf ook hoor. En oordelen is snel gebeurd, maar een verhaal heeft meerdere kanten en dat maakte me benieuwd naar dit boek. Dit gebeurt volgens mij op veel grotere schaal dan wij vermoeden (misschien niet op deze manier, maar toch) en om die reden vond ik het dapper dat ze dit boek heeft durven schrijven. Uiteindelijk herkende ik mezelf overigens niet echt in het boek. Ik bleef me maar afvragen: hoe dan? Ik vind het eigenlijk niet kunnen dat ze dit boek na het overlijden van Wieger uitbrengt zonder dat zijn vrouw dit weet. Hoe moet dit voor haar zijn? En was het niet meer dan fatsoenlijk geweest om haar op de hoogte te brengen? Overigens kan ik me ook niet voorstellen dat zijn vrouw het niet eigenlijk wel wist. Wieger maakte er geen geheim van in die zin dat hij op straat hand in hand liep en met Christine naar hetzelfde restaurant ging als met zijn gezin. Heeft zijn vrouw het stilzwijgend geaccepteerd ? Dan nog, dit boek moet voor haar als een mokerslag zijn. Een trap na. Dat is wat mij vooral bezig houdt.

Vanuit het perspectief van Christine kan ik goed begrijpen dat zij erkenning als schaduwweduwe wil, hoewel ik dan weer totaal niet begrijp hoe het kan dat ze dat dan tijdens hun affaire niet al zo voelde.

Welke emotie ik voelde? Gemengde gevoelens. Ik probeerde niet meteen een oordeel te hebben en boosheid te voelen, maar me in te leven. Voordat ik begon met lezen was ik milder dan nadat ik het uit had. Tijdens het lezen kon ik ook wel begrip opbrengen maar ik voelde ook vooral verbijstering hoe Christine bewust hiervoor heeft kunnen kiezen. Waarom ze genoegen nam met een man die op deze manier handelde. Nu ik het boek al een poosje uit heb, blijft de gedachte over de gevolgen van dit boek bij mij hangen. Zoals ik al aangaf vind ik het niet fair richting de 'echte' weduwe om zonder haar medeweten dit boek te schrijven. In ieder geval valt er veel te zeggen over dit boek. Mooi, die discussie!

Maddy23

EvelineJ

EvelineJ Dit gebeurt volgens mij op veel grotere schaal dan wij vermoeden (misschien niet op deze manier, maar toch) en om die reden vond ik het dapper dat ze dit boek heeft durven schrijven.

EvelineJ Voordat ik begon met lezen was ik milder dan nadat ik het uit had

Dit had ik net zo!

Susanna

EvelineJ Tijdens het lezen kon ik ook wel begrip opbrengen maar ik voelde ook vooral verbijstering hoe Christine bewust hiervoor heeft kunnen kiezen. Waarom ze genoegen nam met een man die op deze manier handelde

Ja die verbijstering herken ik ook wel. Ooit een mooi boek gelezen “women who love to much” …. Wat is het toch dat vrouwen bij een foute man blijven? En ja je kunt je afvragen of deze man fout is, want volgens mij maakt hij er geen geheim van dat hij van vrouwen houdt, dat hij getrouwd is (en blijft) maar dat hij ook vreemd gaat. Dat zal hij ongetwijfeld ook bij Christine gedaan hebben (andere vrouwen) maar ik heb het idee dat ze dat onderwerp ook expres vermijdt in het boek….

Susanna

Maddy23 hier idem dito!

Saskia Jacobs Labree

Susanna eens, ze stipt het aan maar gaaat niet op de andere vrouwen in.

Saskia Jacobs Labree

Susanna over vrouwen en een foute man: dat is een keus. Als ik kijk naar mijn verleden waarin ik zondebok en de assepoes was van de familie, lelijk nooit goed genoeg en altijd verantwoordelijk voor iedereens fouten en gebreken, dan leidde dat tot het verliefd worden op mannen die ook niet voor me wilden gaan, of me goed genoeg vonden. Het was een patroon waar ik me rond mijn 26:ste heb onderuit gewerkt. Hoe? Door verliefdheid en te zien voor wat ze waren : een verlangen naar liefde en erkenning door mannen die niet bereid waren dat te geven. Door te zien dat deze gevoelens een illusie waren, een verlangen naar heling van een trauma. Dus ging ik alleen nog uit et mensen waar ik niet verliefd op was. Sinds 1997 ben ik samen met mijn man. Ik kon hem niet uitstaan. Ik vond hem vreselijk irritant. Dus ging ik met hem daten. En zo kon ik helen.

Susanna

Saskia Jacobs Labree dank voor je openheid. ik herken jouw verhaal. En ook ik was eens de minnares en ook bedrogene en viel op mannen die zich niet wilden binden en kon zo mijn bindingsangst “verbergen” en hoefde (“kon”) mezelf dus niet te binden Ook ik heb daar veel aan gewerkt en ben het met je eens dat het een keuze is al is die dan wel vaak onbewust en dat is juist het probleem…..

Gigi Leestgraag

Saskia Jacobs Labree

Mooi beschreven Saskia.

Gigi Leestgraag

Waarom dit boek, waarom die emotie?

Wat was voor mij de onderliggende reden om dit boek te gaan lezen? Welk aspect van het onderwerp raakte bij jou de (gevoelige) snaar waardoor je besloot dat je het wilde lezen?

—> Ik wist net zoveel over het boek voorafgaand aan de leesclub. Omdat het Boek van de maand was en de crew heel lovend was, keek ik wat verder. Omdat het een boek van Uitgeverij Atlas Contact was, vermoedde en hoopte ik op een wat literaire inslag. Het fascineerde mij dat het ging om een affaire. Ik moet er niet aan denken het (weer) mee te maken, maar ik heb er wel veel over gehoord in mijn zeer directe omgeving. Hierbij denk ik te weten hoe ik zou handelen als ik in die positie zou zitten. Dan bedoel ik de positie van Wieger, van Roos en van Christine. Ik was erg benieuwd naar juist deze mensen. Hun visie, hun gedachten. Ik ben al erg jong in aanraking gekomen met dit soort situaties. Een beetje vergelijkbaar met wat Christine meemaakte. Als jong volwassene kwam het heel dichtbij en ik weet nog dat ik er een oordeel over had en dat dat ging wankelen in mijn visie toen ik ermee geconfronteerd werd (zus van mijn toenmalige vriend).

Natuurlijk wist ik dat het vanuit Christine geschreven was maar soms kun je ook wel wat zaken over de ander afleiden uit het verhaal van de persoon in kwestie en dat vond ik hier zeker ook het geval.

Ik was dus nieuwsgierig naar de kwaliteit van het boek (Atlas Contact) en naar de beleving van die drie personen.

Welke emotie riep het verhaal bij je op? Waarom maakte dit boek jou…?

—> Dit verhaal maakte me boos. Boos op Wieger. En verder op Wieger en vooral op Wieger. Geen keuze maken, van twee walletjes eten, kiezen voor de gemakkelijke weg. Niet nadenken over de gevolgen van zijn daden. Niet nadenken wat dit voor Roos en Christine betekende.

—> Met momenten dacht ik wel eens boos te worden op Christine maar ik snapte haar ook wel zo goed. De bindingsangst door de nare ervaring in het verleden. Haar begrip, op een gegeven moment, van haar verleden en de beslissing van haar vader, de reacties van haar moeder. Ik snapte dat ze zichzelf verdedigt door te zeggen dat ze het ook wel prima vond dat Wieger bij Roos bleef. Ik vroeg me telkens af wat ze zou doen als Roos er niet meer zou zijn, als Roos zelf vertrok. Zou ze dan nog zeggen dat ze liever alleen met haar zoon woonde…?

—> Ik snap ook haar urgentie om dit verhaal op papier te zetten. Ik ben daar niet boos over, ik snap het zo goed. Na het lezen van het boek, heb ik het eerste hoofdstuk opnieuw gelezen en eigenlijk staat daar tussen de regels beschreven waarom ze niet anders kon dan het te beschrijven. Ik kan niet boos op haar zijn dat ze dit deed.

—> ik had ook veel medeleven met Roos, net als dat ik medeleven had met Christine. Maar soms irriteerde het mij ook. Roos wist dat ze Wieger niet voor zichzelf had. Zij had wel de mogelijkheid om hem op te eisen en klem te zetten. Het staat er niet dat ze dat deed, maar ze had de mogelijkheid wel. Christine had die mogelijkheid niet. Dat maakte dat Christine dubbel in het nadeel was. Maar dan dacht ik weer aan Wieger en dan verschoof mijn boosheid weer naar hem. Hij is op geen enkele manier slachtoffer, hij profiteerde van beide dames. Zoals dat zo enorm vaak gaat als het om mannen gaat.

Wat het enorm bij me opriep, zeker ook na veel reacties hierboven, is: Waarom mag Christine niet uitkomen voor haar verdriet, haar enorme gemis? Waarom moet dat besmuikt. Omdat Roos en Wieger ooit een papiertje getekend hadden? Want meer was dat huwelijk niet. Waarom moest zij in de schaduw blijven staan? Ik merk dat ik dit veel meer voelde dan dat ik bij jullie lees. Waarom moest dat? Waarom heeft Roos meer rechten? Omdat ze de eerste was? Omdat ze getrouwd waren? Vergelijk het met de relatie van haar vader en zijn nieuwe partner. Had die nieuwe partner van Christines vader wel rechten? Had die partner ook weg moeten blijven of een stille minnares moeten blijven? Waarom? Ik kies dus partij voor Christine.

Susanna

Gigi Leestgraag Dit verhaal maakte me boos. Boos op Wieger. En verder op Wieger en vooral op Wieger. Geen keuze maken, van twee walletjes eten, kiezen voor de gemakkelijke weg. Niet nadenken over de gevolgen van zijn daden. Niet nadenken wat dit voor Roos en Christine betekende.

Nou ja misschien dacht hij wel na en was hij er ook gewoon open over, maar hij kwam er gewoon mee weg!

Susanna

Gigi Leestgraag Ik was dus nieuwsgierig naar de kwaliteit van het boek (Atlas Contact) en naar de beleving van die drie personen.

Ja leuk dat perspectief vanuit drie figuren bekijken! Dank voor de tip :-)

Susanna

Gigi Leestgraag k kies dus partij voor Christine.

Ach maar Gogi we hoeven toch geen partij te kiezen?

Ik snap jouw redenatie en er is ook van alles te zeggen over Roos, maar we kennen haar nu alleen vanuit een summiere beschrijving van Christine en die zal ook niet geheel ongekleurd zijn denk ik. Misschien hadden Roos en Wieger het wel heel goed samen?

En ja ook Roos heeft een keuze gehad in dit hele verhaal maar we weten te weinig van haar om daar een goed beeld van te hebben denk ik.

Ik denk wel dat we het eens zijn over Wieger, ik geloof niet dat we partij voor hem kiezen :-)

Saskia Jacobs Labree

Gigi Leestgraag Eens met de woede op Wieger. De redenering over Roos zie ik niet zo terug. Ik zie alleen aannames van Christine over hun relatie. En ik zie ook een verschil tussen het accepteren van schuinsmarcheren met scharrels en een concurrerende relatie.

Christine beweert ook blij te zijn als W. zijn depressies uitviert bij Roos. Liever Roos de lasten dan zij. Ik kan geen hoogte krijgen van hun relatie maar C. Schrijft wel dat ze steeds vaker jaloers is op Roos.

Zo mild als jij over haar bent, dat voel ik niet. Ik ben meer verontwaardigd. Ik snap wel haar bindingsangst en verlatingsangst en hoe ze door afstand zichzelf probeert te beschermen. Toch vind ik haar medeverantwoordelijk aan het leed dat ze Roos berokkent. Het is nogal wat, dat zwanger worden. Natuurlijk is Wieger het meest verantwoordelijk, maar zij weet heel goed wat ze doet.

Mag ze voor haar verdriet uitkomen? Ja natuurlijk. Maar waarom moet het zo 'luid'. Door een boek terwijl Roos nog leeft?

Gigi Leestgraag

Saskia Jacobs Labree

Ik snap wat je zegt. meer deelnemers voelen dit. Dat Christine Roos iets aandeed. Toch blijf ik vinden: waarom heeft zij geen recht op die liefde van Wieger? Ik vergelijk het met de nieuwe partner van de vader van Christine. Vader had 4 jaar lang een relatie en stapte toen uit zijn huwelijk. Christine heeft er uiteindelijk vrede mee dat vader die partner heeft. Toch was dat 4 jaar lang de maîtresse. Waarom mag dat wel?

Waarom heb je meer recht op een persoon als hij met je getrouwd is. Ik denk dat dat de kern is van mijn pijn. Ik hoop dat mijn man nooit vreemd gaat en vooral nooit verliefd wordt op een ander. Als dat wel zo is, vind ik dat een verantwoordelijkheid van mijn man. Ook is het zijn verantwoordelijkheid om dit te bespreken en niet geheim te houden. Ik zou misschien enorm jaloers zijn op een maîtresse van mijn man maar dan nog, als zij van hem houdt en ik ook, waarom zou ik dan ‘rechten’ hebben op mijn man. Ik vind trouwen belangrijk, anders had ik het niet gedaan. Het zegt iets, maar het zegt niet dat mijn man mijn bezit is. Ik zou enorm verdrietig zijn als me dit zou overkomen. Ik weet niet eens hoe ik dan zou denken. Toch is mijn man niet mijn bezit, maar ik eis wel van hem dat hij eerlijk, oprecht en open is.

Er zijn veel relaties die op de klippen lopen door minnaars en minnaressen. Ik denk dat hierbij veel relaties niet mis lopen door die minnaars/minnaressen maar dat die er komen doordat de relatie niet (meer) goed is. Jazeker, ook een deel van de relaties lopen stuk omdat iemand verliefd wordt op een ander, hierbij vraag ik me ook af: hoe goed en stabiel was die relatie dan.

Vandaar dat ik vind dat

als iemand uit is op een scharreltje, die persoon ver weg moet blijven van een getrouwd iemand. Dat vind ik kwalijk.
Als een getrouwd iemand uit is op een scharreltje en eventjes lekker vreemd gaat, dan vind ik dat heel kwalijk
Als iemand verliefd wordt op een ander, kan ik dat goed snappen, niet leuk, heel pijnlijk maar wel te begrijpen. het kan gebeuren. Wees er eerlijk over.
Als je ongelooflijk verliefd wordt op iemand, dan bij die persoon uit de buurt gaat blijven om die reden en die persoon komt dan toch bij jou en maakt avances waardoor je verliefdheid weer enorm opflakkert, dan kan ik me voorstellen dat je die persoon toch wilt ‘veroveren’, al is er een ander in het spel. Niet leuk, vreselijk pijnlijk, maar ik heb er begrip voor. Mits die gebonden persoon hier ook eerlijk in is en kiest.
Van twee personen houden? Het zal vast bestaan maar ik geloof dat het veel vaker een keuze is om dan niet te kiezen, opportunistisch… Een keuze kan lastig zijn maar niet onmogelijk.

Vandaar dat ik boos ben en blijf op Wieger en niet op Christine. De keuze om niet van hem te houden lijkt me voor haar totaal onmogelijk en vind ik een totaal andere keuze dan kiezen tussen twee geliefden.

Gerdienleest

Vraag 3 | Waarom dit boek, waarom die emotie?

Wat was voor jou de onderliggende reden om dit boek te gaan lezen? Welk aspect van het onderwerp raakte bij jou de (gevoelige) snaar waardoor je besloot dat je het wilde lezen?

Ik maak in mijn werk veel mee dat de ouders van de kinderen die bij ons wonen een andere relatie ernaast hebben (minnaar/minnares) of al best snel weer een nieuwe relatie starten na een breuk. Dus de titel wekte bij mij interesse op wat maakt dat mensen aan een affaire beginnen.

Welke emotie riep het verhaal bij je op? Waarom maakte dit boek jou…?

Medelijden met de vrouw van Wieger, Roos. Omdat zij toch in principe bedrogen wordt.

Medelijden met Jonas, omdat hij opgroeit bij zijn moeder en zijn vader zijdelings zo nu en dan meemaakt.

Maar ook medelijden met Christine zelf, omdat ze eigenlijk altijd de 'reserve' is en veel doet om zich aan Wieger te conformeren.

Hij is ook ongrijpbaar en ook tijden niet bereikbaar voor haar. Omgekeerd is zij er wel steeds voor hem als hij haar nodig heeft, dat vindt ik wat triest en ook oneerlijk.

Wieger vind ik een profiteur (ik heb het idee dat niet alleen Roos en Christine zijn geliefden zijn) maar Christine leent zich daar ook wel voor door zich zo (afhankelijk van hem) op te stellen.

Michelle

Vraag 3 | Waarom dit boek, waarom die emotie?
• Wat was voor jou de onderliggende reden om dit boek te gaan lezen? Welk aspect van het onderwerp raakte bij jou de (gevoelige) snaar waardoor je besloot dat je het wilde lezen?

De reden was omdat ik eens wat nieuws wilde lezen dan altijd mijn standaard gerne.
En omdat ik niet wist wat de titel betekenden ging ik op onderzoek uit.
En hierdoor raakte ik geïnteresseerd en wou ik wel weten hoe het zat.
Waarom besluit je nu om uit de schaduw te stappen.
En hoe kwam dit tot stand.
Misschien wou ik het wel begrijpen.
En natuurlijk vindt ik hier ook wat van.

• Welke emotie riep het verhaal bij je op? Waarom maakte dit boek jou…?

Een hele hoop emoties.
Vooral verbazing hoe kan dit 20 jaar zo doorgaan.
Boosheid hoe kan Wieger zijn vrouw belazeren. Waarom laat hij Christine als een baksteen vallen. En krabbelt die later weer terug.
Verdrietig over het feit wat Roos allemaal moet mee maken.
En somige stukken vond ik heel erg om te lezen.
Blz 84 "Later hoorde ik dat Roos heeft overgegeven in de steeg naast de Blokker"

En ook probeerde ik Christine verhaal te begrijpen, en er wat rustige naar te kijken.
Voor haar voeld dit goed en is het is de liefde van haar leven.
Ik snap dat ze verdriet heeft om het verlies van haar geliefde.

Maar ik vondt het ook wel weer heel lastig om te snappen.

Gigi Leestgraag

Katrin Toen ik 18 was heb ik een keer een one night stand gehad met iemand die een relatie had. Ik voelde mij daarna echt wel schuldig. Het was dus de eerste en laatste keer dat ik dit deed.

Je was jong en waarschijnlijk heb je toen niet helemaal kunnen overzien wat dit zou doen. Ik zou me ook schuldig voelen maar de ander mag zich nog altijd meer schuldig voelen. Dat is de persoon die iemand bedriegt.

Ik denk wel dat er een verschil is tussen een eenmalige actie en echt enorm verliefd zijn en die liefde niet meer tegen kunnen houden. Dat vind ik anders. Als je verliefd bent, van iemand gaat houden en die liefde wordt beantwoord (of je gaat ervan uit dat die wordt beantwoord) waarom heb je dan geen recht op die liefde? Het is dan de ander, die van twee walletjes eet, die een keuze moet maken. Nu ja, zo denk ik er over. 😃

Gigi Leestgraag

Katrin Op een van de manier zie ik die vraag nu pas en zag ik die gisteravond niet. Heel raar.

Het kan zijn dat jij eerder keek dan dat ik de vraag plaatste?

Katrin

Gigi Leestgraag

De situatie van Christine is zeker heel anders dan die mijne toen ik 18 was. Maar het heeft wel invloed gehad hoe ik voor de rest naar mijn relatie kijk en vertrouwen heel belangrijk is. Ik zeg ook altijd tegen mijn kinderen dat in een relatie en in de liefde alles kan mits alle betrokkenen op de hoogte zijn.

Gigi Leestgraag

Katrin dat ben ik met je eens. Iedere betrokkene moet op de hoogte zijn, Alleen, in deze situatie, wist Wieger dat hij een van de twee zou verliezen en dat wilde hij niet, dus hij koos ervoor om Roos te bedriegen en Christine er mee op te zadelen. Het is niet aan Christine om dit te doen. Mede omdat ze dan weet dat ze Wieger zeer waarschijnlijk zal verliezen en dus is dit een een enorm intern conflict. Ze noemt dit niet maar je voelt het wel. Ik ben zo boos op Wieger.

Merel

Gigi Leestgraag ik snap die boosheid wel. Christine lijkt wel open te staan voor een poly-relatie, zij wil helemaal de plek van Roos niet innemen. Wat Roos er echt van denkt weten we niet, maar Wieger bespreekt dit ook niet met haar. Hij wil beiden niet kwijt maar handelt daardoor wel egoïstisch. Ik vind dat hij er open over had moeten zijn, hij is duidelijk geen man voor 1 partner, en als zijn partner niet open staat voor een open of poly relatie, dan had hij of monogaam moeten doen of afscheid van die partner moeten nemen. Feitelijk koos hij lekker de makkelijkste weg en dat is onrespectvol naar beide vrouwen.
Nu vind ik dat dat niet geheel de verantwoordelijkheid bij Christine zelf weghaalt, maar ik ben het met je eens dat het Wieger was die voor openheid had moeten zorgen.

Thea Uri

Katrin

Inderdaad: openheid staat bij mij ook hoog in het vaandel. Ik vind mezelf ruimdenkend en allerlei relatieconstructies zijn wat mij betreft oké, zolang iedereen er mee instemt. Ik kan slecht tegen stiekem gedoe en gedraai. Het lijkt erop dat Wieger zijn eigen behoeftes vooropstelt en overal mee weg komt. Hij gaat vreemd met meerdere vrouwen en hij komt en gaat wanneer het hém uitkomt. Hij komt op mij egocentrisch over, hij trekt zich weinig van anderen aan. Ergens in het boek zegt Christine dat Wieger geen man is om trouw te zijn. Dan had hij niet moeten trouwen vind ik, of een open huwelijk aangaan. Dan is er geen sprake van vreemdgaan of ontrouw, maar van duidelijkheid en afspraken. Dit is niet aan Christine, maar zij kiest er wel voor om in te breken in de huidige situatie. Verliefd worden kan iedereen overkomen, maar je beslist vervolgens zelf wat je er mee doet. Dat Christine toch de relatie aangaat roept bij mij de nodige vragen op: Wat haal je je op de hals? En ja, je bent zelf tevreden en gelukkig met deze geheime relatie, maar daar staat tegenover dat de kans dat je anderen kwetst groot is. Dat gebeurt dus ook. De bom barst wanneer Roos te weten komt dat Christine al zes maanden zwanger is. Vind je het gek?

Susanna

Gigi Leestgraag anders. Als je verliefd bent, van iemand gaat houden en die liefde wordt beantwoord (of je gaat ervan uit dat die wordt beantwoord) waarom heb je dan geen recht op die liefde?

Hmmm maar hier heb ik toch ook wel twijfels hoor. Ze gaat ook echt achter die man aan en hij valt in beginsel niet voor hem. Juist in dat beginstadium had ze echt nog wel een keuze meen ik ik.

En van mij heeft iedereen recht op liefde maar ja soms heeft een bepaalde relatie consequenties en die heb je dan te dragen….

Gigi Leestgraag

Merel Thea Uri Susanna

Heerlijke discussie. Ik wil hier graag op reageren maar de tijd ontbreekt me (ben aan het werk en reageer even snel tussendoor).

Ik probeer vanavond of anders morgen hierop te reageren. Het is ook de vraag hoe je dit boek leest, hoe je de opmerkingen van Christine moet interpreteren. Ondanks dat we het verhaal vanuit Christine horen zijn we het wel allemaal eens over Wieger, zijn rol, zijn verantwoordelijkheden en wat hij de ander aandeed.

Thea Uri

Gigi Leestgraag

Tja, recht op liefde? Ik denk dat liefde iets ongrijpbaars is. Iets dat je moet koesteren en dankbaar voor moet zijn wanneer het jou overkomt. Maar ik denk dat je het niet kunt claimen, zelfs al is die liefde sterk en wederzijds. Geniet ervan zolang het kan, maar denk ook na over de consequenties. Iedereen die een (serieuze) relatie aangaat, krijgt vroeg of laat te maken met praktische zaken en afspraken. Minder romantisch dan die vlinders in je buik, maar deze horen er wel bij. En Christine denkt hier zeker ook over na - dit lees je ook terug in het boek - maar ik vind het vaak erg naar zichzelf beredeneerd. Terwijl er meer personen een rol spelen.

Maar goed dat je dit zegt @Gigi Leestgraag . Christine is vroeger gepest en haar ouders hadden geen fijne relatie, dus misschien vond ze op een gegeven moment dat het nu tijd was om voor zichzelf te kiezen en dat ze inderdaad recht op liefde had. Stel dat haar ouders zich wel liefdevol naar elkaar hadden opgesteld en dat ze niet was gepest, misschien dat haar keuzes dan heel anders waren geweest. Ik denk dat je verleden echt wel een rol speelt in hoe je later in je volwassen leven handelt.

Katrin

Thea Uri

Ik ben het helemaal met je eens dat je eigen geschiedenis met je relatie, beginnend met tussen jou en je ouders en je ouders onder elkaar heel belangrijk zijn hoe jij relaties aan gaat. Je kunt het verleden hier niet los van zien. Op pagina 90 en 91 staat een mooi stuk over de omgang met haar vader naar haar moeder toe nadat zij niet meer samen leefden. En dat de schuldvraag ook nog een groot onderwerp was wat de moeder van Christine nog aan het bespreken was toen zij dementerend was. Dit stukje heeftbij mij al veel indruk gemaakt, laat staan hoe dit bij Christine over gekomen is en hoe dit invloed heeft gemaakt op de relatie met Wieger.

Thea Uri

Katrin

Ja, een falende relatie heeft enorm veel impact, ook jaren later nog. Ik heb blz. 90 en 91 nogmaals gelezen en Christine beschrijft het heel duidelijk en bekijkt het van zowel de kant van haar vader als van haar moeder. En ze reflecteert naar haar eigen situatie. Het is triest en er komen veel heftige gevoelens bij kijken.

Gigi Leestgraag

Merel zij wil helemaal de plek van Roos niet innemen

Dat is iets wat ik mij afvraag. Zij is niet op zoek naar zijn geld, zijn roem, zijn huis. Daar is ze niet op uit. Maar ik denk dat zij, ondanks al haar uitspraken, het beter en fijner had gevonden als Wieger echt voor haar koos. Zij blijft Wieger de hand boven het hoofd houden. Ik denk wel dat zij het beter kan verdragen om hem te delen dan Roos. Ook denk ik dat zij zich pas achteraf, toen hij er niet meer was, gerealiseerd heeft wat het betekende dat zij ‘de minnares’ was en niet zijn officiële partner. Dat toen pas tot haar doordrong dat de vrije relatie niet was wat ze echt wenste.

Gigi Leestgraag

Thea Uri Ergens in het boek zegt Christine dat Wieger geen man is om trouw te zijn.

Dat vind ik het nare aan Wieger. Hij is geen man om trouw te zijn maar accepteert de logische gevolgen en verantwoordelijkheden daarvan niet. Hij doet wat hij wil, wat hem goed dunkt, waar hij mee wegkomt, zonder aan de gevoelens van Christine, Jonas en Roos te denken, zonder aan de andere kinderen te denken.

Thea Uri En ja, je bent zelf tevreden en gelukkig met deze geheime relatie,

Dat is waar ik sterk aan twijfel. Ze roept geregeld in het boek dat zij hier mee kan leven, dat zij het stiekem wel fijn vindt etc. Maar tussen de regels lees ik iets anders. Zou zij nee gezegd hebben tegen Wieger als hij volledig voor haar gekozen had? Zij durft alles niet in twijfel te trekken of tegen hem in te gaan omdat ze bang is hem kwijt te raken. Ze is zo bang dat ze hem kwijt raakt (die kans loopt ze natuurlijk ook) dat ze telkens tegen zichzelf (en waarschijnlijk ook tegen Wieger) zegt dat ze tevreden is. Pas als hij overlijdt loopt ze vast in haar verdriet. Zij kon hem niet loslaten. Roos blijkbaar ook niet. Die wist ook dat ze Wieger niet voor zichzelf had. Blijkbaar had Wieger iets over zich waardoor de vrouwen in zijn leven accepteerden dat ze niet de enige waren.

Als ik gehoord had van de relatie van mijn partner met een ander, en dat daar een kind uit kwam, had ik hem de laan uitgestuurd en had hij niet met mooie praatjes thuis kunnen komen. Als ik al had vergeven (wat ik dus niet denk) had ik het nooit vergeten dus was ik altijd op mijn hoede geweest. Toch kan Wieger nachten wegblijven. Tripjes maken met Christine, met Christine door Amsterdam lopen, met C gaan eten in een restaurant. Dat moet ze toch ooit gemerkt hebben?Zeker toen hij ziek werd en Christine overal met hen naar alle doktersafspraken ging. Ik denk dat ze haar ogen ervoor gesloten heeft. Te bang dat ze hem kwijt zou raken.

Gigi Leestgraag

Thea Uri Maar ik denk dat je het niet kunt claimen, zelfs al is die liefde sterk en wederzijds.

Wie mag het niet claimen? Geldt dat alleen voor de maîtresse? Of ook voor de echtgenote die telkens bedrogen wordt?

Waarom mag Roos wel claimen en Christine niet? Dat is de vraag die telkens door mijn hoofd ging. Telkens weer. Ik hoop dat mijn man nooit een Christine tegenkomt en vooral dat hij eerlijk is als hij wel zo iemand tegenkomt. Maar dat claimen… waarom heeft de eerste geliefde de meeste rechten?

Ik moet telkens denken aan de ouders van Christine. Haar moeder heeft haar vader enkele jaren opgeëist, uiteindelijk koos haar vader toch voor die nieuwe partner en was daar gelukkig mee. Had die nieuwe partner van haar vader dit niet mogen doen? Had zij moeten zeggen: ik hou van jou, wil met je verder, maar ik zie ervan af want je bent al getrouwd?

Wat is het verschil tussen die maîtresse en Christine als maîtresse?

Gigi Leestgraag

Susanna Juist in dat beginstadium had ze echt nog wel een keuze meen ik ik.

Wat ik las was dat ze hopeloos verliefd was. Dat ze dat tegen hem zei en toen aangaf dat ze vertrok bij het toneelgezelschap. Welke keuze heb je als je hopeloos verliefd bent? En als de liefde niet beantwoord wordt kun je zorgen dat je uit de buurt blijft. Dat is wat ze doet. Ze blijft uit zijn buurt en als zij een ‘halve’ realtie heeft met een ander, zoekt juist Wieger toenadering. Christine heeft nog niet veel vertrouwen in hem, in een relatie maar hij is degene die haar vraagt mee te gaan ergens heen, mee te gaan naar zijn woonwagen, mee te gaan naar het feest op oudejaarsavond. Hij zoent haar op de dansvloer. Blz 28 en verder.

Gigi Leestgraag

Wat ik verder nog interessant vind in de discussie:

Op blz 85 staat:

Opvallend genoeg wordt meestal niet degene ín het huwelijk met de nek aangekeken, maar zij die het huwelijk in de ogen van de anderen kwam verstoren. Of ze nu Monica Lewinsky of Camilla Parker Bowles heet, de vriendin van mijn vader is of mijn naam draagt, zíj krijgt de schuld, zij moet weg, zij moet kapot.

Natuurlijk weet Christine dit dat het zo gaat in de wereld, maar nu zij in die positie zit kan ze zich goed voorstellen dat men dit zo voelt maar dat je je wel degelijk kont afvragen of dat terecht is. Dat is wat he hele boek door mijn hoofd ging.

Ik vind Camilla Parker Bowles een afschuwelijk mens, mogelijk door de slechte pers die ze heeft. Toch denk ik dat het goed is dat Diana en Charles uit elkaar gingen. Hij heeft haar zo slecht behandeld en zo weinig van haar gehouden, dat Diana beter af was zonder hem. We kunnen Camilla daarvan de schuld geven maar Charles hield niet van Diana (de rest van de wereld wel).

Dat beeld bleef voortdurend bij me: het idee dat Diana beter af was zonder Charles.

Ook het beeld van de Clintons en Monica Lewinsky… Hillary heeft Bill weer binnengehaald. Geaccepteerd dat hij een ander had gehad. Is Monica L. fout of was Bill Clinton de persoon die fout zat?

Ik vind dat de persoon die niet kiest, fout zit. Niet de persoon die aangeeft dat ze om iemand geeft, verliefd is. Niet zij had een keuze moeten maken, Wieger had moeten kiezen. Wat als hij gekozen had, gekozen had voor haar, hadden we dan op dezelfde manier gedacht over Christine?

Maddy23

Gigi Leestgraag Dat is waar ik sterk aan twijfel. Ze roept geregeld in het boek dat zij hier mee kan leven, dat zij het stiekem wel fijn vindt etc. Maar tussen de regels lees ik iets anders. Zou zij nee gezegd hebben tegen Wieger als hij volledig voor haar gekozen had? Zij durft alles niet in twijfel te trekken of tegen hem in te gaan omdat ze bang is hem kwijt te raken. Ze is zo bang dat ze hem kwijt raakt (die kans loopt ze natuurlijk ook) dat ze telkens tegen zichzelf (en waarschijnlijk ook tegen Wieger) zegt dat ze tevreden is.

Hier ben ik het helemaal mee eens!

Maddy23

Gigi Leestgraag Dat moet ze toch ooit gemerkt hebben?Zeker toen hij ziek werd en Christine overal met hen naar alle doktersafspraken ging.

Ik vond dit ook heel vreemd. Aan het begin van het verhaal heb ik terug gelezen of ik het nou verkeerd had begrepen of Roos het echt niet wist, want hoezo ging zij mee? Ik dacht dat ik te snel had gelezen, waardoor ik iets had gemist.

Maddy23

Gigi Leestgraag
Ik begrijp helemaal wat je zegt en ik ben het hier ook helemaal mee eens. Dit is ook wat ik bedoelde met je hebt niet echt een keuze op wie je wel of niet verliefd wordt. Was dat maar waar.
Toch heb ik moeite met achteraf een boek schrijven en verschijnen in media met je verhaal. Als zij eerlijk is tegen iedereen en ook tegen zichzelf had ze dit niet 20 jaar later moeten doen, maar direct!

Gigi Leestgraag

Maddy23 Ik dacht dat ik te snel had gelezen, waardoor ik iets had gemist.

Dat had ik ook, dat gevoel dat ik iets over het hoofd gezien had.

Ik denk dat Roos geëist heeft dat Wieger haar niet meer zou zien maar dat ze uiteindelijk toch wist hoe het zat en deed alsof ze het niet wist. Hoe kan ze telkens met Christine in de auto stappen om met Wieger naar het ziekenhuis te gaan of terug, Christine bij elke afspraak tegenkomen en naderhand het consult bespreken, zonder enig vermoeden te hebben?

Gigi Leestgraag

Maddy23 Als zij eerlijk is tegen iedereen en ook tegen zichzelf had ze dit niet 20 jaar later moeten doen, maar direct!

Haha, hier gaan we het niet over eens worden. 😃

Mijn mening is echt: Wieger had eerlijk en open moeten zijn. Mogelijk was hij dan een van de twee vrouwen kwijtgeraakt, maar dat zou open en eerlijk zijn geweest. Christine houdt haar mond omdat ze hem anders kwijt kan raken. Dat lijkt hetzelfde als de positie van Wieger maar dat is het niet. Ze houdt niet haar mond om Roos een loer te draaien. Christine zegt soms dat ze heel berekenend te werk ging maar tussen de regels door of op andere plekken lees je ook dat dat zelfbehoud is. Maar och, los van dat, we kijken er met verschillende brillen naar en dat mag.

Maddy23

Gigi Leestgraag

Gigi Leestgraag Haha, hier gaan we het niet over eens worden. 😃 Ik denk het ook niet! 😉

Ik ben het overigens wel met je eens dat Wieger eerlijk moeten zijn. Ik heb het hele boek het gevoel gehad van misbruik van de situatie. En toch blijf ik ook bij mijn standpunt dat zij er geen geheim van hoefde te maken, zij kende Roos. Ze kwam zelfs bij hen thuis en ging mee aar het ziekenhuis. Ze heeft bewust gekozen om geen open kaart te spelen,. Ik begrijp ook best waarom ze daarvoor heeft gekozen, ze was bang om hem kwijt te raken, maar dat is dan toch geen reden om er nu wel voor te kiezen om het niet meer geheim te houden.
Stel je eens voor dat je partner je belazert met je beste vriendin, ze houden dit 20 jaar geheim. Is hij dan de enige schuldige in dit verhaal. Zij heeft er dan toch ook voor gekozen om niet eerlijk tegen je te zijn. Je partner overlijdt, zij vertelt aan heel Nederland wat ze heeft gedaan, blijft het dan nog je beste vriendin en zeg je: Joh meid het maakt niet uit dat je mij 20 jaar niets hebt verteld, want dat was zijn taak om het mij te vertellen.

Gigi Leestgraag

Maddy23 maar dat is dan toch geen reden om er nu wel voor te kiezen om het niet meer geheim te houden.

Ik las net een interview uit de Volkskrant. het lukt me niet om een link te plaatsen. Het gaat juist om de pijn die ze ervaart als Wieger overlijdt en zij met haar verdriet zit, heel eenzaam. Dat schrijnende en pijnlijke vond ze een reden om dit wel een keer voor het voetlicht te brengen. Ik snap goed dat ze na het overlijden juist die urgentie voelt. Rouwen en dit niet kunnen delen maar alleen te moeten dragen moet verschrikkelijk zijn. Ik moet er niet aan denken… Vandaar dat ik haar keuze hierin goed snap.

Ook blijkt Roos vergeetachtig te zijn en geeft ze aan dat ze hoopt dat Roos het niet meekrijgt.

Maddy23 Stel je eens voor dat je partner je belazert met je beste vriendin

Als het gaat om je beste vriendin… maar dat waren ze niet, beste vriendinnen. Voor Roos was Christine iemand die aan huis kwam, een collega van Wieger, vooral niet haar beste vriendin. En zelfs dan, blijf ik erbij dat die andere vrouw niet de persoon is om de bedrogene te waarschuwen.

Ze waren rivalen en toevallig was de een getrouwd met Wieger en de ander niet. Roos kende haar maar ze waren geen vriendinnen.

Stel je voor dat opeens iemand aan je deur staat, waarvan je denkt dat ze enkel de moeder is van de zoon van jouw man en die zegt tegen je hij blijft bij mij komen, hij houdt ook van mij. Hoe zou je dat ervaren? Zou dat Roos helpen, zou Christine daar wel bij varen?

Wat ik helemaal met je meevoel is dat ik er niet aan moet denken dat mijn man 20 jaar stiekem een relatie zou hebben met een ander, Ik zou ook echt totaal ontreddert zijn als me dat zou gebeuren. Maar ik zou willen dat mijn man me dit vertelde en niet zijn geliefde. De man is in deze situatie iemand ontrouw.

Wat denk ik ook meehelpt aan mijn gevoel hierover, is dat ik zo enorm het gevoel heb dat Roos hier toch uiteindelijk iets van geweten heeft. Ik kan me niet voorstellen dat ze, na de geboorte van Jonas daadwerkelijk geloofde dat Wieger haar trouw bleef. Dat hij Christine bleef zien vanwege Jonas en dan toch trouw bleef aan haar. Dat kan er bij mij niet zo in. Ze kwam mij niet over als een heel naïeve vrouw. Ik zou graag ook haar verhaal willen weten maar dat zal niet lukken.

Merel

Gigi Leestgraag Ja, wellicht heb je daar gelijk in. Ze heeft natuurlijk ook niet voor niets dit boek geschreven. Maar in het boek blijft ze zelf wel deze stelling innemen.

Susanna

Gigi Leestgraag ja ik denk ook dat Roos er op een of andere manier van heeft.

En ik vond dat ze alle drie een even grote rol hierin spelen. Alle drie houden ze een geheim in stand omdat daar ook allemaal een belang bij hebben . En ieder had het patroon kunnen doorbreken - althans dat kunnen proberen. Dat vind ik echt het negatieve aan deze relaties ….. ze hebben er alledrie een aandeel in en daarmee beschadigen ze klaar dus ook allemaal. Ik zou zeggen: gooi het open , heb het er over, met elkaar - maar goed dat is misschien makkelijker gezegd dan gedaan. Aan de andere kant…. Hetcgaat hier niet om verliefde tieners maar volwassen mensen he? Die mogen ook wel eens een risico nemen en dan niet het risico van een minnaar of minnares maar juist om een patroon te doorbreken! (Ik heb gezegd :-)

Susanna

Gigi Leestgraag Ik las net een interview uit de Volkskrant. het lukt me niet om een link te plaatsen. Het gaat juist om de pijn die ze ervaart als Wieger overlijdt en zij met haar verdriet zit, heel eenzaam. Dat schrijnende en pijnlijke vond ze

Ik denk eigenlijk dat Roos zich waarschijnlijk ook veel pijn ervaart en wie weet ook wel heel eenzaam is …. Misschien juist wel omdat ze weet dat er nog een ander is….. zou toch zo maar kunnen?

Ik bedoel ik vind dat Christine dit boek mag schrijven hoor, daar ben ik niet op tegen. En de schaduwweduwe in het licht zetten vind ik ook ik, maar er is voor mij te weinig zelfreflectie (ben direct na dit boek begonnen in Beladen Huis, dat vind ik e chi t van een andere orde en diepgang …… maar goed, dat is weer heel ander onderwerp,,,,, )

Gigi Leestgraag

Susanna Beladen huis las ik ook direct aansluitend. Of eigenlijk, daar was ik in bezig en ik legde het even weg voor deze leesclub. Dat is zeker van een andere orde en toch zijn er veel gelijkenissen.

Ook hier wordt vaak gezegd dat Christien Brinkgreve het boek niet had mogen schrijven. Ik vind van wel. Ook hier vindt men iets van de wijze waarop ze het schrijft en de reden waarom ze bij hem bleef.

Er is wat meer zelfreflectie dat door het verhaal sijpelt maar ook Brinkgreve wordt verweten dat ze meer naar zichzelf kijkt en minder naar haar partner.

Roos heeft zeker pijn en zal zeker eenzaam zijn. Ze wist dat ze Wieger niet voor zichzelf had, denk ik. Dat zal pijnlijk geweest zijn. Ze koos er niet voor om bij hem weg te gaan. Ook zij niet.

Saskia Jacobs Labree

Thea Uri mee eens je kiest zelf wat je met die verliefdheid doet. Je bent geen slaaf van je gevoelens

Gigi Leestgraag

Swen Zuiderwijk Je duikt niet zomaar op een man die al een relatie heeft. Dat Wieger het al eerder niet zo nauw nam in zijn relatie (volgens Christine) is wat mij betreft ook niet echt een overtuigend argument om een relatie met een getrouwde man voort te zetten.

Denk je er ook zo over bij de nieuwe partner van de vader van Christine? Had zij ook weg moeten blijven bij vader? Ik denk dat het niet dát argument was, dat hij het niet zo nauw nam in zijn relatie, maar haar niet te stoppen liefde. Dat kon ze niet tegenhouden en dat kon de aanwezigheid van Roos ook niet tegenhouden. Ik denk dat het meer is dan hem aantrekkelijk vinden, dat het veel dieper zat dan dat.

Swen Zuiderwijk

Gigi Leestgraag Grappig, pas door het lezen van reacties op een paar andere vragen, betrek ik Christiens verleden met haar ouders bij het verhaal. Bedankt voor het zetje dat ik hier nodig had.

Gigi Leestgraag

Swen Zuiderwijk Bedankt voor het zetje dat ik hier nodig had.

Wat leuk! Dat maakt een discussie over een boek zo belangrijk. 👍

Volgende pagina »