In een wereld waarin elk boek nog een grotere plottwist lijkt te moeten hebben dan het vorige, geloof ik in iets anders. Niet in het spektakel, maar in de eenvoud.
Een goed verhaal hoeft voor mij geen reeks ongeloofwaardige wendingen te bevatten of een ontknoping waar zelfs de auteur zich aan moet vasthouden. Wat me raakt, zijn verhalen die zouden kunnen gebeuren. Verhalen die niet weglopen van het gewone leven, maar het juist durven aankijken. Een dorp waar iedereen elkaar kent, een blik die iets te lang blijft hangen, een leugen die uit gemak wordt verteld . Geen ontploffingen, geen geheime complotten, maar de trage verrotting die ontstaat wanneer mensen zwijgen.
Maar een simpel plot is niet hetzelfde als een makkelijk plot. Eenvoud vraagt eerlijk gezegd ook moed. Het is de kunst om de lezer vast te houden met kleine waarheden, niet met grote stunts. De kracht ligt in wat we allemaal herkennen: verdriet dat niet wordt uitgesproken, schuld die blijft knagen, liefde die verstart. Ik heb liever dat een lezer na de laatste bladzijde denkt: dit had mij kunnen overkomen, dan dat hij zegt: ik had het nooit zien aankomen.
Voor mij is eenvoud eerlijk. En soms is eerlijkheid het meest ontregelende wat er bestaat.