Vraag 6:
Stel dat iedereen in en rondom het boek een memoir zou kunnen schrijven, van wie zou jij een vervolg of een prequel of een commentaar willen lezen?
Gisteravond zag ik de vraag voorbij komen, mijn eerste reactie was die van Roos en Wieger. Tegelijkertijd was ik mij bewust van het feit dat Wieger niet meer gaat lukken. Maar naarmate ik er wat langer over nadacht veranderde mijn mening tot geen vervolg, geen prequel of ook maar iets wat nog te maken heeft met dit boek. Zoals ik al eerder schreef riep dit boek veel emoties bij mij op. Een vervolg van bijvoorbeeld Wieger terwijl ik al zo ontzettend nijdig ben om zijn gedrag en hoe hij de vrouwen om zich heen heeft behandeld, zou voor mij teveel van het goede zijn. Waarom zou ik dat nog willen lezen? En eigenlijk is dat hetzelfde als bij Roos. Ik zou denk ik nog meer gefrustreerd raken. Of ze het nou niet wist of wel, beiden kanten zou ik niet snappen. En eigenlijk zou je dan dezelfde inhoud lezen vanuit een ander perspectief. Wat ik dan misschien nog wel beter had gevonden was één boek waarin de perspectieven zouden wisselen.
Stap even in de huid en het hoofd van een van de personages uit dit memoir en bedenk in een enkele zinnen een kort plot van een boek over deze situatie vanuit die persoon. Het hoeft niet waar te zijn, je mag het helemaal verzinnen.
Oké dan maar van Wieger.
Ik ben Wieger een man met een geheim — een vrouw in de schaduw, al twintig jaar lang. Niet zomaar een minnares, maar een constante. Een tweede leven, parallel aan het mijne. We hielden het stil. Waarom? Uit lafheid, uit gewoonte? Soms weet ik het zelf niet meer.
Mijn vrouw? Die wist het vast ergens diep vanbinnen. Maar ze zweeg, zooals ik zweeg. Zoals zovelen zwijgen.
Na mijn dood brak Christine haar stilzwijgen. Ze schreef een boek. Haar waarheid, haar verdriet, haar woede, haar liefde. Alles staat erin. De verborgen jaren, het dubbele leven, onze zoon. Ze spaarde me niet, maar maakte me ook niet slechter dan ik was. Alleen eerlijker dan ik ooit durfde te zijn.
Misschien is dit hoe ik herinnerd moet worden — niet als de man die alles onder controle had, maar als de man die faalde in de liefde… en toch bemind werd.
