Fantasie. Het grotendeel van de kinderen heeft dat zeker. Bij velen zal dit wel minderen bij het verouderen. Maar sommige volwassenen blijven er ook veel hebben. Mijn vrouw zegt dat ik zelfs teveel fantasie heb. Maar dat is toch leuk? Waarom mag een volwassene geen fantasie meer gebruiken? En laat nu net mijn laatste gelezen boek hiermee te maken hebben.
Er zijn van die auteurs die in mijn boekenhart zitten en daar hun eigen plekje hebben. Zo’n auteur, klein maar boordevol fantasie, is Bieke Vanlaeken. Met haar kinderboeken,( de zeven Zotgevallen). maar ook met de boeken voor iets oudere kinderen,(dropped, the nerd academy en Lusifer Loeping) slaagde ze erin om mij de smaak te laten pakken en gewoon al haar boeken te lezen. Ik had tot nu toe nog eentje niet gelezen maar die is nu toch even voorgedrongen bij al die andere ongelezen boeken in de kast.
Helena, een boek dat reeds uitkwam in 2019 en een bijzonder verhaal brengt.
Helena is ziek. Niet ziekgevallen maar al ziek van in haar moeders buik. Het ziekenhuis dat is meestal haar leefwereld. Al die witte muren , witte jassen en witte lakens. In die kleurloze wereld verzint ze zelf een kleurrijke wereld om in weg te duiken. Vol kleuren en geuren. Waarin ze als een volwaardig persoon kan ademen, spelen en lachen. Een iemand zijn i.p.v. een patiënt.
Zoals ik gewoon ben van Bieke Vanlaeken leest het boek enorm vlot. Het boek bestaat uit twee delen. Het deel in de echte kleurloze ziekenhuiswereld en die in de kleurrijke fantasiewereld.
Beide delen zitten zeer goed in elkaar.
Ik heb het zelf niet meegemaakt maar kan me na het lezen van dit boek wel inbeelden dat een kind dat hele weken in een ziekenhuis moet verblijven zich wel zo moet voelen. Het als het ware in een isolement raken, weg van de vriendenkring of school. Weg van familie. De ouders werden ook zeer goed neergezet met elk zijn eigen verwerking van het reageren op de ziekte maar ook op het gebruik van de fantasie.
Het fantasiegedeelte is echt wel een wereld opgebouwd vanuit een kinderhoofd. Ik vermoed dat Bieke in haar hoofd ergens zo’n luikje zitten heeft om haar innerlijke kind los te laten op haar verhalen.
Beide delen lezen wel zeer vlot en hebben eigenlijk wel her en der invloed op elkaar.
Een zeer duidelijk beeld daarvan is het laatste stukje van het boek.
Conclusie
Bieke toonde met dit boek reeds aan dat ze weet wat vertellen is. Ze weet wat schrijven is. Ze schets een kleurloze leefwereld voor een kind in het ziekenhuis met daarbovenop een kleurrijke fantasiewereld vanuit de fantasie van dat zieke kind. Bij de fantasiewereld zou je gewoon vergeten dat Helena ziek is. Het is een verhaal geworden dat duidelijk schetst wat ziek zijn doet met een kind en zijn omgeving. Maar ook welke vreugde het kan hebben door zich af te zonderen in die eigen gecreëerde wereld.
Dit is terug zo’n boek waarvan ik me afvraag waarom het zo lang ongelezen in mijn kast blijven staan is terwijl het toch wel een aanrader is? Misschien iets van teveel nog te lezen. Er zullen wel nog zulke pareltjes in mijn kasten verzeild geraakt zijn vermoed ik . Sommige wachten al meer dan tien jaar om gelezen te worden. Helena is mijn elfde LUEK van 2025. Dus dat zijn toch al elf boeken die uit mijn kasten verdwenen zijn. Samen met vijf boeken die terug in de ruilkasten geraakt zijn zijn er toch al zestien boeken weg van de enkele honderd die er ongelezen staan. Op naar het volgende boek zou ik zeggen.
