De eerste recensies van Dood Spoor staan inmiddels online, en ik ben erg dankbaar voor de lezers die de moeite nemen hun indrukken te delen. Het zijn mooie, eerlijke reacties , woorden die me raken en tegelijk aanmoedigen om verder te schrijven. Het doet iets met een schrijver wanneer lezers precies dat benoemen wat je hoopte te raken: de onderhuidse spanning die langzaam kruipt, de stilte tussen de woorden, het dorp dat zelf bijna een personage wordt, met al zijn geheimen, schuld en schaamte. In een tijd waarin veel thrillers drijven op snelle actie en plotwendingen, doet het deugd te merken dat er ook lezers zijn die houden van verhalen die ademen, die niet schreeuwen maar fluisteren. Verhalen waarin het gevaar niet altijd zichtbaar is, maar voelbaar onder de huid. Die waardering geeft me moed om verder te gaan. Om opnieuw af te dalen in dat universum van de Lage Landen Noir, waar de straten stil zijn, de gordijnen dicht, en elk huis zijn eigen verhaal draagt.
Schrijven blijft immers een eenzaam vak, maar door lezers voelt het even alsof ik niet alleen in dat dorp rondwandel.
Dank jullie wel daarvoor 💚.
Lisa Ozemoya