Op verzoek geef ik mijn mening over de boeken die ik gelezen heb van winnaars van de nobelprijs voor de literatuur. Het zal een langzaam groeiende lijst zijn, omdat ik 4 nobelprijswinnaars lees per jaar. Ik heb niet bijgehouden in welk jaar ik de boeken gelezen heb. Daar begin in dit jaar dan maar mee.
Herta Müller is de winnares van 2009. Ze scheef Ademschommel over de tijd na de Tweede Wereldoorlog in het Oostblok. Ik was er erg van onder de indruk. Het is zo snel uit beeld geraakt in de wederopbouw. Er waren nieuwe concentratiekampen met de bijbehorende ellende. Wat mij het meest verraste was dat ik pas na een tijd lezen ontdekte dat de hoofdpersoon een man was. Ik vond de stijl van Müller mooi. Nu, voor de 52 boeken van 2025, ga ik van haar Barrevoets Februari lezen: Lees een boek met de naam van een maand erin.
Jon Fosse won in 2023. Van hem las ik Verblindend wit, over een man die de weg kwijtraakt in de sneeuw. Het is een soort steam of consiousness waar ik niet echt heel erg door geraakt werd. Het was een dun boekje, maar het kostte me moeite het uit te lezen.
In 2021 won Abdulrazak Gurna. Mijn broer had me al eens aangeraden om iets van hem te lezen. Ik las Paradijs van hem. De Afrikaanse kant van het kolonialisme. Ik was onder de indruk.
Selma Lagerlöf was in 1909 de eerste vrouw die de Nobelprijs won. Ik koos haar dagboeken. Al lezende begreep ik dat zij haar jeugd vertelde in de vorm van een dagboek, op veel latere leeftijd geschreven.
Ik las Remains of the day van Kazuo Ishiguro, die in 2017 won. Van dit boek is ook een prachtige film gemaakt, met Anthony Hopkins en Emma Thompson.
Bob Dylan was een beetje een lastige winnaar. Hij schreef vooral liedteksten. Ik heb niet veel met zijn soort muziek, maar een goede vriend van me des te meer. Ik heb bij hem thuis een poos naar CD's van Dylan geluisterd terwijl hij me vertelde hoeveel het voor hem betekent. Daardoor kreeg het voor mij een bijzondere betekenis, ook al ben ik nog steeds niet onder de indruk. Dylan won in 2016.
De oorlog heeft geen vrouwengezicht van Svetlana Alexijevitsj heeft veel indruk gemaakt. De winnares van 2015 heeft veel Russische soldaten geïnterviewd over WOII, mannen en vrouwen.
Mo Yan was de winnaar in 2012. Het Rode Korenveld is een vreselijk verslag van de Chinese geschiedenis in de 20e eeuw. Het heeft me erg aangegrepen. Het is al even geleden dat ik het gelezen had, maar het gevoel van ongemak herinner ik me nog.
Het boek van Elfriede Jelinek, De Pianiste, heb ik niet uitgelezen. Het was sadistisch, kil en agressief. Ik heb ook op geen enkele manier zin om nog iets van haar te lezen. In haar geval heb ik zelfs opgezocht waarom Jelinek gewonnen had, omdat ik me niet kon voorstellen dat dit werk gewaardeerd kon worden door het comité. Jelinek won in 2004.
Tomas Tranströmer, de winnaar van 2011, is een dichter. Volgens mijn aantekeningen heb ik verzameld werk van hem gelezen, maar ik kan me er niet veel meer van herinneren. Het heeft kennelijk weinig indruk gemaakt.
V.S. Naipaul won in 2001. Zij boek, Een half leven, heeft wel indruk op me gemaakt. Ik weet dat ik extra onderzoek heb gedaan naderhand naar de persoon Naipaul, Hij was bevriend met de reisboekenschrijver Theroux, die een boek schreef over hun vriendschap. Naipaul kwam daaruit naar voren als een intelligente, doeltreffende maar zeer zelfingenomen en onsympathieke man. Toen heb ik het maar gelaten.
In 1996 ging de prijs naar de dichteres Wislawa Szymborschka. Ik heb van haar een bundel verzamelde gedichten gelezen. Ik was erg geraakt door een gedicht waarin zij een druppel water een reis over de wereld en door de tijd laat maken. Het gaf me hetzelfde gevoel als zenliteratuur.