Over durven en delen
Sinds ik mijn thriller uitbracht, heb ik iets onverwachts meegemaakt: mensen beginnen me te vertellen over hún creatieve dromen. Sommigen schreven vroeger gedichten, anderen tekenen in stilte, spelen piano, weer anderen dragen een half verhaal in hun hoofd dat ze nooit durfden opschrijven.
Die openhartigheid ontroert me. Alsof één iemand die een sprong waagt, bij anderen iets losmaakt. Alsof het oké wordt om te praten over wat we écht willen doen, niet alleen over wat we móeten doen.
Schrijven heeft mij geleerd dat creativiteit geen luxe is, maar een vorm van ademhalen. Iets dat ons verbindt, zelfs als onze levens op het eerste gezicht mijlenver uit elkaar liggen.
Misschien is dat het mooiste wat mijn boek tot nu toe heeft gebracht: niet de recensies of de verkoop, maar de gesprekken die het op gang bracht. De hoop op wat kan…
