Het beoordelen van een non-fictie boek heeft voor mij vooral te maken met het onderwerp en de geloofwaardigheid. In dit boek komen daar dan nog thema’s bij, zoals het huisvrouwensyndroom, het moederschap, relatieperikelen, drankprobleem, noem maar op.
Het boek, interessant qua onderwerp, raakt me minder dan ik bij sommige andere lezers zie. Misschien omdat ik -gelukkig- niet met dit soort problemen te maken heb gehad.
De dagboekfragmenten blijf ik moeilijk vinden, omdat een dagboek immers persoonlijke gebeurtenissen/gedachten/gevoelens bevat, geschreven op een bepaald moment én in principe voor de dagboekschrijver zelf. Alhoewel zo’n dagboek voor een nabestaande heel waardevol kan zijn, vraag ik me af of je het wel moet lezen en niet moet vernietigen, juist omdat het zo persoonlijk is. In dit geval heeft de auteur het gelezen en gebruikt om meer duidelijkheid te krijgen over wat tot de zelfmoord van haar moeder heeft geleid. Dus dat er soms een stukje tekst of een zin uit wordt gehaald om in het boek iets te verhelderen is gezien het onderwerp begrijpelijk. Maar bij de -toch vrij uitgebreide- dagboekfragmenten van Rieneke vraag ik me af hoe zij het zou hebben gevonden dat haar dochter dit met een groot lezerspubliek heeft gedeeld.
