Vraag 8 | Werd jij op de een of andere manier verrast?
Een mooie vraag, @Gigi. Mijn antwoord kan regelrecht naar mijn recensie…
Ik zie niet veel verschil tussen de Alana als hoofdpersonage en de Alana als schrijfster. Ze lopen in elkaar over, waarbij de schrijfster wellicht meer fictie in het verhaal brengt. Maar daar juist moet ik de schrijfster een compliment geven. De ik-verteller is in de literatuur meestal onbetrouwbaar of kan dat zijn. In dit verhaal heb ik, eerlijk gezegd, niet getwijfeld aan de eerlijkheid en betrouwbaarheid van de vele gesprekken, voorvallen, enzovoorts en vooral de ontmoetingen met de vele personages van divers pluimage leken me uit het echte leven gegrepen. Ik heb het al eerder geschreven: des tableaux vivants. Ook de beschrijvingen van de wijken en bewoners in Madrid, met name San Blas en Chueca. Ik heb genoten van hun bijnamen: Natuurlijk: De Pruik, maar ook het communistisch kopstootje (blz 63) , het Mankepootje (blz 80 om een paar minder bekende te noemen. Zo herkenbaar.
De haast fotografische, maar toch ook hilarische beschrijvingen van enkele personen. blz 12: "De Pruik was klein van stuk, mager als een plank en dusdanig gerimpeld dat het leek of ze, als ze zich bewoog, een onstuitbaar proces van mummificatie onderbrak". En dan de plastische beschrijving van het gezicht van Margarita. "Haar gezicht was misvormd door bobbels op haar wangen en haar jukbeenderen, een soort blaren die vol leken te zitten met een verharde vloeistof, oneffen voor het oog, en waarschijnlijk ook voor het gevoel" Enzovoorts.
De katholieke hints, verwijzingen en met name genoemde heiligen en passages vond ik niet verrassend voor het katholieke Spanje maar wel in deze hoge mate! De opvoeding heeft duidelijk sporen nagelaten. Alana heeft het wel over "de God van mijn moeder" op blz 58. En het openingshoofdstuk benoemt al “de gevallen engel", maar dat was zij niet.
Dan waren er de wijze uitspraken, die ik niet had verwacht. Ik noem er toch enkele: over het geheugen (blz. 174): "De vouwen en plooien van het geheugen zijn verraderlijk en kunnen zulke levendige herinneringen blootgeven dat je het gevaar loopt dat je komt vast te zitten op plekken waarnaar je nooit meer wilde terugkeren". En om kippenvel van te krijgen over Margarita (blz. 240): "… ze was niet koud, ze was lauw, de temperatuur van de overgave, wanneer je niet meer in staat bent om terug te vechten met koorts of onderkoeling. De afwezigheid van verzet, de dood, is simpel en natuurlijk, in het geheel niet opmerkelijk.: wanneer de ziel de vaten van de hartstocht, de angst, de liefde of het lijden afsluit en het lichaam verlaat, wordt de materie iets heel middelmatigs".
Bij mijn nader inzien en herlezing is mijn conclusie dat de schrijfstijl van Alana S Portero heel speciaal is en vele registers bestrijkt. Van poëtisch, naar platvloers, naar spiritueel, hemels …. kortom ze heeft echt talent! Haar eruditie en opleiding en haar beroepsmatige bezigheden zijn ook duidelijk aanwezig in deze roman.
