Wie onze inleiding gisteren zag, is natuurlijk niet verrast dat we nog een Tien om naar uit te zien voor september publiceren. Zag je die inleiding niet? Waar wacht je op? Hierzo.
Voor we onze keuze voor de tweede helft van september (ongeveer) presenteren, een klein verzoek: de afgelopen zes jaar hebben we hard geknokt om 109 volgers te krijgen. Op meer dan 300.000 leden is dat geen groot aantal, maar met uitzondering van enkele heel grote genrespots die uit de vroegere Clubs van Tien zijn ontstaan, is dat best wel behoorlijk, want er waren net geen 25 spots met meer dan 100 volgers en daar hoorden wij bij. Zoals voor alle voormalige Hebban Spotschrijvers die naar hier zijn gemigreerd, is het ook voor ons afwachten hoeveel volgers de overstap maken en ons opnieuw weten te vinden. Voorlopig zijn er dat vijftien, waaronder enkelen die ons tevoren niet volgden (joepie, wat fijn!). Het zal dus nog een beetje moeten groeien hier. We schrijven niet alleen over Vlaamse boeken, maar dankzij Tien om naar uit te zien is onze blog waarschijnlijk wel the place to be als je een hart hebt voor Vlaamse (literatuur). En in dat geval: wil je a.u.b. ons account volgen en andere liefhebbers van Vlaamse schrijfsels attent maken op ons bestaan? Daarmee doe je ons een groot plezier, zo weten wij ook een beetje voor wie we dit allemaal doen. (Gebruik hiervoor best niet (uitsluitend) de ‘Volgen’-knop hier rechts naast dit artikel, maar klik op onze avatar en selecteer vervolgens daar een van de ‘Volgen’-opties.)
En dan nu wat ons voor de tweede helft van september opviel.
Eerst even een platgetreden pad verder uitslijten: na vele jaren lang teleurgesteld en tegen beter weten in de nieuwste Aspe van de hand van Pieter Aspe te hebben gelezen, was ik verheugd om te merken dat Jonas Boets de reeks optilde naar een noemenswaardig niveau. Ik heb dat al vaker gezegd. Maar daarom komt het vijfde deel – Wraak – wel weer op mijn leeslijst.
Merho, de man van De Kiekeboes, een stripreeks waarvan ik nog geen enkel deel gemist heb, heeft sinds zijn pensionering de tijd gevonden om een item van zijn bucket list te schrappen: een boek schrijven. Het is een boek in de categorie spanning geworden. Ik ben toch wel erg benieuwd, eerlijk gezegd.
Bij de literatuur zijn er twee boeken die me het meest opvallen en die ik allebei graag wil lezen. Vooreerst is daar *Verloren miso *van Raf De Bie, met een zoektocht naar de perfecte miso en een mysterieuze wandkast, en ten tweede viel De zwarte poel van Jan Vantoortelboom me op, door een Vlaming geschreven maar zich afspelend in de regio rond Goes. Net als bij Verloren miso zit er een mysterieus tintje aan dat me intrigeert.
Hoewel ik alle vier de genoemde boeken ga proberen te lezen, ben ik toch het meest benieuwd naar De zwarte poel, dat daarmee mijn keuze van de tweede maandhelft wordt. Boeken waarin in het verleden iets is gebeurd dat in het heden op begint te spelen, ik heb er een zwak voor. Jammer dat het geen apart subgenre is met eigen NUR-code. Ik denk dat ik toch maar eens ga nadenken over een artikel over dit onderwerp ...
Merho die een boek schrijft, dat maakt me nieuwsgierig genoeg om het ooit te lezen als het via Marvin in onze boekenkast terecht komt. Het is spanning en hoewel ik sinds onze eigen Vlaamse thrillerprijs nog meer besef wat voor goeie schrijvers we hebben in Vlaanderen, zal ik er zelden voor kiezen, zowel hier als in de boekenwinkel. Ik tel deze keer zes literatuurboeken en die mogen allemaal mijn weg op komen. Met uitzondering misschien van Brusselmans. Ik hield niet van zijn columns in Humo maar heb me lang geleden al voorgenomen om hem wel eens een kans te geven door minstens één keer een boek van hem te lezen. Maar ja, zo veel boeken, zo weinig tijd… je kent dat wel. De zwarte poel van Jan Vantoortelboom trekt misschien wel het meest aan me. Maar hoewel ik niet per se een fan ben van boeken over de oorlog wil ik nu wel een uitzondering maken. In De garde van Esen van Peter Theunynck gaat hoofdpersonage Peter (autobiografisch?) op zoek naar het verleden van zijn grootvader. Niet dat, maar het feit dat het boek handelt over de vraag over hoe je toen, in die bepaalde omstandigheden zelf gehandeld zou hebben intrigeert me in het kader van de actualiteit waarin we leven. Ik heb het me de laatste tijd weleens afgevraagd. Wat zou ik doen? Me verzetten of in de pas lopen, vluchten, opkomen voor rechtvaardigheid of de andere kant opkijken? Ook Aline Sax heeft het over oorlog in Negentien negentien. Het verhaalt niet over de oorlog zelf maar over de gevoelens en gedachten van een soldaat die het overleeft heeft. Sax ken ik als schrijfster van jeugdliteratuur. Van het mooie De jongen op het dak herinner ik me een poëtische stijl waar veel te lezen viel tussen de regels door, en een rijk taalgebruik. Reden genoeg om Negentien Negentien uit deze selectie te verkiezen.
Het aanbod was reuze dit keer, bijna genoeg zelfs voor nog een derde Tien om naar uit te zien. Misschien hebben jullie daarom wel een boek voorbij zien komen dat wij niet in onze lijsten van gisteren en vandaag hebben opgenomen en dat jullie keuze van de maand is? In dat geval: zeg het ons! En natuurlijk willen we ook nu weer weten waar jullie het meest nieuwsgierig naar zijn.