Eindverslag
In augustus werd ‘Harthout’ gekozen als het Hebban Boek van de maand #24 en al vrij snel daarna werden de deelnemers voor deze leesclub geselecteerd. Altijd een feestelijk moment. Na een voorstelrondje in het leesclubcafé arriveerden de boeken spoedig en begonnen we enthousiast met lezen.
Waarover gaat het boek?
Valerie ‘Sparrow’ Gillis raakt tijdens haar wandeltocht op de Appalachian Trail vermist, waarna luitenant Bev Miller en haar reddingsteam alles op alles zetten om haar terug te vinden. Tegelijk volgt de 72-jarige Lena Kucharski het nieuws vanuit haar woning en raakt samen met haar onlinevriend TerribleSilence steeds dieper betrokken bij de zaak. Terwijl de zoektocht gaande is, vecht Valerie in de wildernis voor haar leven en schrijft ze brieven aan haar moeder die haar innerlijke kracht en kwetsbaarheid blootleggen.
De buitenkant bekeken en de titel ontleed
We hebben drie verschillende covers besproken en de Nederlandse cover heeft toch de voorkeur omdat deze visueel het aantrekkelijkst is en nieuwsgierig maakte. Wel moet gezegd worden dat hij minder passend is bij inhoud van het verhaal. De tweede cover sluit qua sfeer en spanning beter aan bij het verhaal, maar oogt wat clichématig. De laatste cover roept de meeste verdeeldheid op. We vinden hem of te liefelijk en herkenbaar, of juist krachtig en inhoudelijk passend. Als er een ‘ideale’ cover zou bestaan, zou die een mix zijn van de esthetiek van cover 1, de spanning van cover 2 en de symboliek van cover 3.
Tijdens het bespreken van de titel blijkt al snel dat de meningen uiteenlopend zijn. Sommigen vinden het een prachtige metafoor die de kern van het verhaal samenvat, terwijl anderen het woord te abstract of moeilijk grijpbaar vinden. De titel benadrukt vooral de thema’s van liefde, verlies, overleven en de zoektocht naar je eigen kern, zowel in de natuur als in relaties. Hoewel niet iedereen de titel even passend vindt klinken, vinden we wel allemaal dat het idee van ‘harthout’ als middelpunt, zowel letterlijk bij een boom als figuurlijk bij een mens, goed aansluit bij het boek.
De pen van de auteur
De schrijfstijl van Amity Gaige wordt over het algemeen ervaren als poëtisch, beeldend en rijk aan natuurbeschrijvingen. Knap vinden we het dat elk personage een eigen stem krijgt: Bev stoer en beschouwend, Valerie poëtisch en soms dromerig, Lena hoekiger en afstandelijker en Santo kort en humoristisch. Dit maakt dat de perspectieven duidelijk van elkaar te onderscheiden zijn en je je makkelijk in de personages kunt verplaatsen. Vooral de brieven van Valerie en haar poëtische observaties, zoals de beschrijving van mos of de metafoor van de mus, maakten indruk. Toch zijn er ook kritische geluiden, want sommigen vinden de schrijfstijl statisch of soms te vergezocht, waarbij de woordkeuze (mogelijk door de vertaling) ouderwets of onnatuurlijk overkwam.
Personages onder de loep
De personages riepen veel reacties op en lieten zien hoe verschillend we ons met zich verbonden voelden. Bev werd vaak gezien als de meest herkenbare en menselijke figuur: haar kracht, toewijding en vastberadenheid maakten indruk, maar juist haar kwetsbaarheid en eenzaamheid maakten haar menselijk. Sommigen bewonderden haar en herkenden iets van zichzelf in haar strijd om overeind te blijven in een mannenwereld. Valerie maakte vooral indruk met haar brieven en poëtische stijl, die intiem en aangrijpend waren, al vonden sommigen haar wat ongrijpbaar of afstandelijk. Lena werd door sommigen als koel en moeilijk invoelbaar ervaren, maar anderen waardeerden haar reflectieve houding en het feit dat ze het perspectief van de buitenstaander vertegenwoordigde.
Concluderend vonden we dat de drie personages een krachtig geheel vormen. Hoewel niet iedereen zich in alle personages herkende, werd juist de afwisseling gewaardeerd. Het maakte dat ieder iets kon vinden wat aansloot bij eigen ervaringen of gevoelens.
De wortels van het verhaal
De vertelstructuur met brieven, mails, herinneringen en het heden vonden we erg prettig en afwisselend. Het zorgde ervoor dat het verhaal sneller las en niet eentonig werd. Als het verhaal alleen vanuit Bev’s perspectief zou zijn geweest, dan zou dit te zwaar zijn geweest en alleen Valerie’s brieven te verdrietig. Door de afwisseling bleef er spanning en nieuwsgierigheid om verder te lezen.
Deze aanpak benadrukte ook hoe een vermissing invloed heeft op heel verschillende mensen, van directe betrokkenen tot buitenstaanders. Het gaf de personages meer diepgang en liet verschillende emoties en perspectieven zien. Wel merkten enkelen op dat het soms ook verwarrend of onrustig kon zijn, of dat je liever langer bij een personage was gebleven. Al met al vonden we het een geslaagde vertelstructuur die het verhaal rijker, menselijker en completer maakte.
Beoordeling
Er werd natuurlijk nog meer besproken. We hebben het bijvoorbeeld nog gehad over de thema’s en het einde van het boek. En we hebben een pakkend en overtuigend reclamepraatje voor ‘Harthout’ geschreven. En ik kan vertellen dat die reclamepraatjes erg overtuigend waren. Als ik het boek nog niet gelezen had, dan zou ik het zo kopen en direct gaan lezen. Nu rest mij alleen nog maar om de eindscore te verklappen en die is 3,8 sterren.
Jullie allemaal hartelijk dank voor jullie inzet en mooi doordachte en onderbouwde antwoorden. Ik vond het een feestje en heb genoten!
Verslag door Kitty Bruggeman, jullie leesclubcoördinator