Terwijl mijn collega's op 1 september weer met frisse moed aan het schooljaar begonnen, zat ik thuis. Ik probeer het blijmoedig als een sabbatical te zien waarin ik veel lees, enorm veel potten fruit op siroop, jam, chutney en andere dingen inmaak en heerlijk mijn tuin eindelijk eens inricht. Maar toch, het begint wel een beetje te kriebelen en om eerlijk te zien word ik al die afwijzingen op mijn sollicitatiebrieven ook wel een beetje zat. Ik hoop dus echt in oktober meer geluk te hebben - tot die tijd geniet ik er nog maar even van dat ik nu in volle vaart een inhaalslag in mijn reading challenge maak: Inmiddels sta ik op 40 boeken. Die 100 boeken ga ik dit jaar natuurlijk niet meer halen, maar ik vind het al een overwinning dat ik alweer bijna het dubbele van vorig jaar gelezen heb 🙂
De 11-jarige Roland wordt door zijn ouders naar een kostschool gestuurd, waar hij de aandacht trekt van zijn pianolerares - een verhouding volgt. Jaren later worden hij en zijn zoontje verlaten door zijn vrouw. Het boek begint dus meteen met twee grote, vrij heftige gebeurtenissen. Daarna kostte het me wat moeite om in het boek te komen, want het is niet groots en meeslepend. Het tekent wel het hele leven van hoofdpersoon Roland op, ingebed in de historische gebeurtenissen. Uiteindelijk, toen ik na 572 bladzijden het boek dichtsloeg, was ik hierdoor toch wel onder de indruk van dit boek!
Dit boek las ik al eens eerder, in 2018. Maar nadat ik afgelopen maand het nieuwste boek in deze wereld (Zie me) las, was ik wel weer eens benieuwd naar hoe alles ook alweer zat, want er was in die jaren wel wat weggezakt. Ik heb meteen de hele serie gereserveerd bij de bieb en zie wel hoe ver ik kom! In dit eerste deel zit Juliette nog opgesloten omdat ze per ongeluk een jongetje vermoord heeft met haar krachten en denkt ze nog dat ze een monster is. Warner wil haar als wapen inzetten. Grappig genoeg dacht ik dat ik Vrees me beter vond toen ik het voor het eerst las, maar toen ik sterren ging noteren kwam ik net als de eerste keer dat ik dit boek las op 3 sterren uit.
In De Weyward vrouwen volgen we drie verhaallijnen: die van Altha in 1619, van Violet in 1942 en van Kate in 2019. Alledrie de vrouwen hebben een sterke connectie met de natuur. Dit komt hun duur te staan, zoals bij Altha die in een heksenproces terecht komt. Gaandeweg blijken de drie verhalen met elkaar verweven te zijn. Ik vond sommige personages en gebeurtenissen wat kort door de bocht neergezet, zoals bijvoorbeeld de vriend van Kate die echt een slechterik in het verhaal is. Afgezien daarvan vond ik het verhaal erg interessant en heb ik van dit boek genoten.
In dit boek herkende ik meteen een aantal elementen uit De Weyward vrouwen: vrouwen spelen de hoofdrol, er zijn weer meerdere verhaallijnen en een verbinding tussen de verhaallijn uit het verleden met die van het heden, slechte mannen hebben een bijrol en de natuur en het bovennatuurlijke zijn belangrijk in het verhaal. In De sirenen gaat Lucy na een vervelende gebeurtenis bij haar studie naar haar zus Jess toe, maar die is bij aankomst onvindbaar. Naarmate de dagen verstrijken, begint ze zich zorgen te maken. Het helpt niet mee dat er in de plaats waar haar zus woont, al diverse mannen in de zee verdwenen zijn. Een mysterie dat nooit opgelost is. Afgewisseld wordt er met een verhaallijn in 1800, waarin de zussen Mary en Eliza op een schip vervoerd worden naar een strafkolonie. In tegenstelling tot De Weyward vrouwen, die me meteen wist te fascineren, vond ik De sirenen niet zo pakkend. Op een gegeven moment kwam ik er wel meer in, maar echt onder de indruk raakte ik nergens. Waar dat precies door komt? Mogelijk doordat de verhalen niet zo mooi in elkaar grijpen als in het vorige boek, hoofdlijnen lijken weer te veranderen in zijsporen en het wordt niet echt een mooi geheel.
Dit boek werd mij door mijn beste vriend aangeraden. Ik liet op mijn blog al weten dat ik uitgerekend had 7 jaar te moeten wachten voor de bibliotheek mij van dit boek zou kunnen voorzien, maar verrassing! Ik kon het toch al vrij vlot ophalen. Arthur, Narin en Zaleekah leven elk in een andere tijd, maar hun verhalen zijn verbonden door water. Ik vond het een prachtig boek, de verhalen van de verschillende personages spraken me allen aan en ik vond het ook mooi hoe deze verhalen met elkaar verweven werden.
Dit is boek 1,5 in de Touching Juliette serie. In dit dunne boekje lezen we het verhaal uit Warner, hoe het hem vergaat nadat Juliette ontsnapt is. Ik vond het leuk om het vanuit het perspectief van Warner te lezen, maar het verhaal zelf had inhoudelijk erg weinig om het lijf. Ik denk dat ik precies niks gemist had als ik dit deel overgeslagen had, waardoor ik het boek uiteindelijk 2 sterren gaf.
Schaduwweduwe is een memoir, en ik hou niet van memoirs. Waarom ik dit boek dan toch ben ga lezen? Omdat ik postieve dingen op Hebban over dit boek las en daarbij erg nieuwsgierig was of ik dit boek met een neutrale blik zou kunnen lezen. Het gaat namelijk over een vrouw die jarenlang een relatie heeft met een getrouwde man en waarbij de echtgenote bedrogen wordt. Ik vind daar wat van. Verrassend genoeg waren er best een aantal momenten dat ik met haar meeleefde. Ik kijk er erg naar uit om in oktober dit boek verder te gaan bespreken in de leesclub!
Inhoudsopgave Boekenmonster